Ruben, 42 jaar, begint elke dag met een zwaar gevoel. Hoewel hij en zijn vrouw allebei voltijds werken, vinden ze het lastig om aan het einde van de maand rond te komen. Ondanks hun vaste banen en harde inzet, lijkt het wel alsof hun gezamenlijke inkomsten niet genoeg zijn om de voortschrijdende kosten bij te benen. Ze leiden een bescheiden leven, maar zelfs dat lijkt niet voldoende.
“Het lijkt alsof we water naar de zee dragen,” vertelt Ruben. Ze gingen ervan uit dat twee inkomens hen stabiliteit zouden brengen, maar de constante stijging van de maandelijkse uitgaven zorgt ervoor dat hun financiële evenwicht uit balans raakt. Het doet pijn om te zien dat de eindjes niet aan elkaar te knopen zijn, ondanks alle moeite die ze erin steken.
Als de maand ten einde loopt, kijken ze vaak naar een bijna lege koelkast, terwijl de stapel rekeningen blijft groeien. De boodschappen, energierekeningen en kinderopvang hebben prijzen bereikt die ze amper kunnen betalen. De afgelopen jaren is hun grip op de financiën steeds zwakker geworden, en besparen waar dat kan, lijkt niet genoeg effect te sorteren.
Met twee kinderen willen Ruben en zijn vrouw hen een goede toekomst bieden. Maar zelfs kleine extra’s, zoals uit eten gaan of een weekendje weg, zijn nu luxe geworden. “We proberen de kinderen duidelijk te maken dat we moeten kiezen,” zegt hij, “maar steeds ‘nee’ moeten zeggen, valt niet mee.”
Hun kinderen zijn verbaasd dat hun ouders, ondanks al hun inzet, niet in staat zijn om een comfortabel leven te leiden. Ze hebben al verschillende manieren geprobeerd om te bezuinigen. De auto wordt gezamenlijk gebruikt, ze zijn overgestapt naar een goedkopere energieleverancier, en zoveel mogelijk abonnementen zijn opgezegd.
De touwtjes aan elkaar knopen
Maar zelfs met al deze maatregelen komen ze aan het eind van de maand tekort. “Hoeveel we ook besparen, het lijkt wel alsof de kosten ons altijd een stap voor blijven,” klaagt Ruben. Al het harde werken en de voortdurende inspanningen om financieel stabiel te worden, lijken voor niets te zijn.
Ondanks de dagelijkse zorgen probeert Ruben de hoop op betere tijden niet te verliezen. Helaas legt de constante stress een zware druk op hen. Er is weinig ruimte over voor fijne gezinsmomenten en ook zijn vrouw voelt de spanning van de situatie. “Het voelt alsof we vastzitten in een systeem waar hard werken niet gelijk staat aan vooruitgang,” zegt Ruben.
De aanhoudende zorgen over de toekomst houden hen ’s nachts wakker. Ze vragen zich af hoe ze de eindjes aan elkaar kunnen blijven knopen. En elke maand begint de cyclus weer: de rekeningen moeten betaald worden, ondanks dat de zorgen blijven hangen. De gedachte dat anderen wel op vakantie gaan of nieuwe spullen kunnen kopen, laat hen twijfelen of zij iets verkeerd doen.
Ruben blijft hopen dat er betere tijden aankomen. Misschien dat met een stabielere economie, of lagere kosten, er meer ademruimte komt. Hun wederzijdse steun als gezin is hun grootste kracht in deze moeilijke tijden. Maar het gevoel blijft knagen: hoe doen andere gezinnen het? Zijn er nog meer mensen die ondanks hun harde werk met soortgelijke problemen worstelen?
