Sara: Sinds Teun en ik zijn gaan samenwonen, is er een hoop veranderd. We hebben ons eigen stekkie gecreëerd en genieten van het samenzijn. Maar er is één ding waar ik echt niet in kan berusten: zijn ouders. Ze komen gewoon elke week langs zonder het eerst even te vragen, en ik vind dat echt niet leuk.
Te dicht in de buurt
Teun en ik wonen niet ver van zijn ouders vandaan, en misschien was dat mijn eerste “fout”. Zodra ze hoorden dat we samen een huis hadden, begonnen ze zonder aarzeling plannen te maken om regelmatig langs te komen. In het begin was het nog wel gezellig, maar nu vind ik het te veel van het goede. Hun wekelijkse bezoek voelt als een verplicht nummertje, en ik zie er elke keer weer tegenop.
Lang blijven hangen en zich bemoeien
Het probleem is dat ze vaak ook veel te lang blijven. Ze komen door de week of op een zondagmiddag, en voor ik het weet is de halve dag voorbij. Ze vragen me van alles over ons huishouden, de inrichting en zelfs over de kleinste beslissingen die we maken. Ze bedoelen het vast goed, maar hun opmerkingen komen soms over als kritiek. Het voelt alsof ze onze levensstijl voortdurend onder de loep nemen, waardoor ik constant op mijn hoede ben.
Teun ziet het probleem niet
Wat ik misschien nog lastiger vind, is dat Teun het heel normaal lijkt te vinden. Het is voor hem gewoon om zijn ouders regelmatig te zien, en ik weet dat hij het contact belangrijk vindt. Toch heb ik het gevoel dat we nooit echt ons eigen leven kunnen leiden. Elke week worden onze plannen onderbroken door een bezoek waar ik niet om heb gevraagd. Ik kan me niet ontspannen als ze er zijn en voel me zelfs een beetje bekeken in mijn eigen huis.
Twijfels om het Teun te vertellen
Ik weet niet zeker of ik dit aan Teun moet vertellen omdat ik bang ben dat hij het niet begrijpt. Het laatste wat ik wil is dat hij denkt dat ik zijn ouders niet mag, want dat is echt niet zo. Ze zijn vriendelijk en betrokken, maar ik wil ook wat ruimte en privacy. Ons huis moet een plek blijven waar we onszelf kunnen zijn, zonder voortdurende inmenging van zijn familie. Maar hoe bespreek ik deze kwestie zonder zijn gevoelens te kwetsen?
Een oplossing zoeken
Het liefst zou ik willen dat ze wat minder vaak langskwamen, of dat we op z’n minst afspraken zouden kunnen maken over wanneer ze komen. Ik vraag me af of dat redelijk is, of dat ik misschien gewoon moet leren omgaan met hun aanwezigheid. Misschien is het normaal om als partner meer verdraagzaam te zijn richting de ouders van je wederhelft, maar ik worstel ermee.
Wat zou de lezer doen?
Wat zou jij doen? Hoe ga je om met familiebezoeken die net iets te vaak en te lang duren zonder dat je je partner tegen je wilt krijgen? Heb je tips of ideeën om deze situatie op een rustige manier te bespreken? Deel je advies!
