Jenny (36): “Voor de buitenwereld lijkt het alsof ik per ongeluk zwanger ben geraakt van een Tinder-date die zich nergens mee wil bemoeien, dus dat ik het kindje straks alleen opvoed. Niemand heeft door dat dit precies is wat ik wilde en heel bewust heb geregeld.”
Liefdespech en een kinderwens
“Liefde en ik, dat loopt nooit echt soepel. Mijn eerste serieuze relatie, van mijn negentiende tot mijn 27e, klapte toen ik erachter kwam dat hij al drie jaar een ander had. Ik was kapot; alles wat ik voor mezelf zag instortte. Het duurde zeker een jaar voordat ik mezelf weer bij elkaar geraapt had.”
“Daarna heb ik veel gedatet en rondgehangen met van alles en nog wat, maar niemand hield mijn aandacht langer dan een paar weken vast. Totdat Milan kwam. Het leuke aan hem: híj ging achter mij aan. Het voelde alsof ik in een sprookje belandde, de ridder op het witte paard. Alleen had Milan een flinke bindingsangst en een onstilbare drang naar avontuur.”
“Ik heb bijna anderhalf jaar geprobeerd om het te laten werken. Het was euforie op z’n hoogst en daarna keihard onderuit, waarna ik hele weekenden niet uit bed kwam van verdriet. En zodra hij weer iets liet horen, hing ik aan hem alsof ik verslaafd was.”
Lastige keuzes en moeder worden
“Ik hield – eerlijk gezegd houd ik nog steeds – heel veel van hem, en ik weet dat het wederzijds was. Hij vond het ook moeilijk dat zijn behoefte aan vrijheid mij kwetste. Hij jaagde voortdurend nieuwe avonturen na, wilde steeds weg en leefde praktisch uit zijn rugzak. Zijn appartement zag hij zelden. Als hij een paar dagen bij mij bleef en we een beetje huiselijk deden, zag je hem letterlijk onrustig worden.”
“Dus hoe gek we ook op elkaar waren, we moesten stoppen. We deden elkaar alleen maar pijn. Ik wilde een gezin en rust; hij zocht ruimte en geen verplichtingen.”
“Onze laatste, echt definitieve breuk is nu bijna twee jaar geleden en die heeft diepe sporen getrokken. Ik ben eigenlijk klaar met relaties; ik blijf liever alleen. Ik kan me niet voorstellen dat ik nog iemand ontmoet die mijn hart zo laat racen als Milan. Elke man die ik leer kennen, vergelijk ik met hem, en niemand haalt het bij hem.”
Ongewone stappen
“Maar die kinderwens is er nog steeds, en de tijd tikt door. Ik heb lang zitten puzzelen wat ik moest doen. Alleen moeder worden durf ik heus, maar hoe zorg je dat je zwanger raakt?”
“Een spermabank voelde te klinisch, en gedoe met pipetjes met een bekende donor zag ik totaal niet zitten.”
“Moest ik dan maar iets beginnen met iemand die ik ‘wel oké’ vond? Dat is zo geregeld; een avondje tinderen en je kunt zo met twee of drie mannen afspreken. Toen viel het kwartje: waarom plan ik het niet zó dat ik zwanger word van iemand die daar verder niets van hoeft te weten?”
“Mijn cyclus is superregelmatig, dus het juiste moment timen is makkelijk. En in Amsterdam, waar ik woon, barst het op Tinder van de toeristen die je waarschijnlijk nooit meer terugziet. Dus dat ben ik gaan doen.”
“De derde maand was het raak: na dates met een Italiaanse jongen en een Amerikaanse toerist bleek ik zwanger. Van geen van beiden ken ik de achternaam en wie de vader is, weet ik niet. En ik hoef dat ook niet te weten.”
“Ik ben dolgelukkig met het jongetje in mijn buik. De manier waarop is niet om trots op te zijn en ik besef dat ik dit kind een vader heb onthouden, maar ik ben vastbesloten dat dubbel en dwars te compenseren door hem voor tien te lief te hebben.”
