Een Diepgaand Meningsverschil
Tijdens een familiediner zonder honden, wilde Mirte de kwestie aankaarten, maar dat liep anders dan gehoopt. “Wij houden gewoon niet van honden; we vinden ze simpelweg vies,” reageerde Thomas’ vader heftig. “Al dat haar en die geur, dat is gewoon echt niet hygiënisch.”
Verbijsterd stond Mirte erbij: “Vies? Niet hygiënisch? Ze zijn schoner dan veel mensen die ik ken!” Thomas probeerde het gesprek te temperen door voor te stellen het later opnieuw te bespreken, maar voor Mirte was het genoeg geweest. “Waarom moeten wij ons hele leven aanpassen voor jullie problemen?”
Thomas’ moeder hield voet bij stuk: “Jullie kiezen ervoor om met die honden te leven, en wij kiezen er liever voor dat niet te doen. Als jullie ons willen zien, moeten jullie daar een oplossing voor vinden.” Het voelde als een directe klap voor Mirte. Betekende dit dat ze moesten kiezen tussen hun honden en zijn familie?
In de auto terug naar huis kon Mirte haar tranen bijna niet bedwingen. “Ze begrijpen niet hoeveel Boef en Lola voor ons betekenen,” fluisterde ze. “Ze verwachten dat we moeten kiezen tussen hen en onze honden, maar dat is voor mij geen optie. Ze wegdoen om hen te plezieren zit er gewoon niet in.”
Thomas, gevangen tussen zijn ouders en zijn vriendin, begreep haar positie maar voelde zich in een lastig parket. “Ik begrijp je volkomen, Mirte, maar ze blijven mijn ouders. Ik wil geen ruzie met hen.”
De lucht bleef gespannen de weken erna. Mirte voelde hoe de relatie met haar schoonfamilie niet alleen fysiek maar ook emotioneel afstand nam. Het voelde alsof ze onder druk werd gezet. “We komen wel als die honden er niet meer zijn,” zeiden zijn ouders keer op keer. Voor Mirte was dat een onmogelijke opgave. “Voor ons maken Boef en Lola deel uit van het gezin; dat verandert niets.”
De situatie leek geen oplossing te kennen. Mirte voelde zich verscheurd tussen de liefde voor haar honden en de wens om het goed te houden met haar schoonfamilie. “Waarom moeten zij bepalen hoe wij ons leven leiden?” vroeg ze zichzelf keer op keer af. “Waarom moeten wij ons aanpassen aan hun wensen, terwijl ze geen moeite doen ons te begrijpen?”
Mirte besefte dat er geen eenvoudige uitweg was. Haar honden waren haar alles waard. Als dat betekende dat ze haar schoonfamilie minder zou zien, dan nam ze dat op de koop toe. “Het is oneerlijk,” dacht ze vaak, “maar als ze ons niet kunnen accepteren zoals we zijn, inclusief Boef en Lola, dan ligt het probleem bij hen.”
