Dagen die als een waas voorbijvlogen
Alles ging op de automatische piloot.
Werk, kids, koken, was draaien, helpen met huiswerk — en daarna doodop in bed ploffen.
Ik was 44, moeder van drie, en het voelde alsof de tijd me steeds weer inhaalde.
Tussen al die hectiek was er één vast punt: mijn moeder.
Ze belde elke dag.
Steevast precies wanneer het níet uitkwam.
Met haar zachte stem:
“Hee lieverd, hoe is je dag?”
Ze kletste over haar tuin, de buurvrouw, het weer. Kleinigheden.
Dingen die ik toen onbelangrijk vond — maar die nu alles waard zijn.
De woorden die ik niet meer ongedaan kan maken
Op een avond, terwijl werk en gezin door elkaar liepen, ging de telefoon opnieuw.
Ik haalde diep adem, voelde de irritatie opkomen, en zei het harder dan ik wilde:
“Mam, ik heb het te druk! Wil je alsjeblieft niet zo vaak bellen?”
Aan de andere kant bleef het even stil.
Toen fluisterde ze:
“Is goed, lieverd. Ik snap het.”
Daarna belde ze niet meer.
De stilte daarna
Eerst was het een opluchting.
Eindelijk even rust.
Geen telefoontjes, geen onderbrekingen.
Maar na een paar dagen sneed die rust dwars door me heen.
Geen berichtjes meer. Geen foto’s van haar bloemen, geen “goedemorgen” meer.
Toen besloot ik naar haar toe te gaan.
De gordijnen hingen dicht. Haar fiets stond nog voor het huis.
Ik klopte — geen reactie.
Met lood in mijn maag opende ik de deur. Binnen rook het vertrouwd: koffie, lavendel, zij.
En daar lag ze.
Stil.
Kalm.
Alsof ze gewoon sliep.
Ik riep haar naam. Nog eens.
Maar er kwam geen geluid.
Mijn moeder was niet meer bij ons.
Wat ik te laat leerde
Sinds die dag draag ik haar stilte met me mee.
Ik had nog zoveel willen zeggen.
Nog één keer haar stem, haar vasthouden, haar vertellen hoe dankbaar ik ben.
Maar spijt antwoordt niet.
Spijt heeft geen stem.
Alleen echo’s van woorden die te laat waren.
Voor jou die dit nu leest
We geloven vaak dat er morgen nog tijd is.
Nog een moment om te bellen.
Nog een kans om langs te gaan.
Maar soms komt dat “morgen” niet.
Dus als je moeder nog leeft —
bel haar even.
Luister naar haar verhalen, ook al heb je ze al honderd keer gehoord.
Laat haar merken dat je luistert.
Dat je haar ziet.
Dat ze ertoe doet.
Er komt een dag dat je telefoon stil is,
en je zult verlangen naar nog één belletje.
Niet omdat ze iets nodig heeft.
Maar gewoon…
omdat ze van je houdt. ❤️
