Sinds kort is Thea officieel grootmoeder. Haar dochter Carola heeft een prachtige baby gekregen, kleindochter Emma. Ondanks dat Thea dol is op Emma en enorm geniet van haar nieuwe rol, is er één ding waar ze maar niet aan kan wennen: de term ‘oma’. Carola noemt haar nu steeds vaker zo, en elke keer voelt het voor Thea alsof ze een stukje ouder wordt. Ze is 58, zit goed in haar vel en heeft volop energie — precies niet hoe zij zich als ‘oma’ ziet. Voor Thea hoort deze titel bij een andere generatie en levensfase, iets wat totaal niet overeenkomt met hoe zij zich voelt.
Een nieuw hoofdstuk in haar leven
Toen Carola vertelde dat ze in verwachting was, was Thea door het dolle heen. Ze had zich al vaak voorgesteld hoe het zou zijn een kleinkind te hebben en genoot van de gedachte aan alle mooie momenten en avonturen die hen te wachten stonden. Maar wat haar verraste, was hoe snel Carola haar ineens ‘oma’ begon te noemen. Voor Thea was het een enorme ommezwaai: van moeder naar ‘oma’ ging in een rap tempo. En om eerlijk te zijn, voelt dat helemaal niet goed.
Het label ‘oma’ voelt zo ouderwets
Telkens als Carola haar ‘oma’ noemt, voelt Thea een knoop in haar maag. De associatie die zij altijd had met het woord ‘oma’ is heel anders: iemand die haar dagen vult met breien, rustig thuiszit en haar tijd doorbrengt met boeken. Thea werkt nog steeds, heeft een druk sociaal leven en is actief. Het label ‘oma’ laat haar voelen alsof ze ineens in een hokje gestopt wordt waar ze helemaal niet thuishoort. Het frustreert haar, maar ze durft er niks van te zeggen.
De angst om het tegen Carola te zeggen
Hoewel het haar raakt elke keer als ze ‘oma’ wordt genoemd, heeft Thea het tegen Carola nooit uitgesproken. Ze is bang dat ze overdreven zou lijken of dat Carola haar verkeerd begrijpt. Voor Carola lijkt ‘oma’ een vanzelfsprekende titel: het is tenslotte haar moeder, en nu heeft ze zelf een kleintje. Maar Thea heeft het gevoel dat deze titel een stukje van wie zij is wegneemt. Ze wil nog niet ‘oma’ zijn; ze wil gewoon Thea blijven, de levendige en actieve vrouw die ze altijd is geweest.
Twijfels en gedachten
Thea begint zichzelf af te vragen of ze niet te veel drama maakt. Ze ziet andere vrouwen die schijnbaar moeiteloos die oma-rol aannemen en zonder problemen het woord omarmen. Waarom heeft zij hier dan zoveel moeite mee? Ze vraagt zich ook of het egoïstisch is om zo te voelen en of ze gewoon moet accepteren dat ze ouder wordt. Maar tegelijkertijd wil ze trouw blijven aan zichzelf, haar jeugdige energie vasthouden en niet worden opgesloten in een titel die haar ouder doet voelen dan ze zich voelt.
Wat vind jij ervan?
Thea vraagt zich af of zij de enige is die zo denkt. Zijn er nog meer vrouwen die moeite hebben met de titel ‘oma’? Het lijkt makkelijk om maar gewoon mee te gaan, maar waarom zou ze zich neerleggen bij iets waar ze zich ongemakkelijk bij voelt? Wat zou jij doen als je in haar schoenen stond? Zou je eerlijk vertellen hoe je je voelt, of zou je de rol accepteren en het beste ervan maken?
Een gesprek voeren?
Misschien is het tijd voor Thea om met Carola te praten. Maar hoe leg je aan je dochter uit dat je liever niet ‘oma’ genoemd wordt door je kleinkind? Thea is bang dat het anders overkomt of dat Carola haar niet serieus neemt. Toch voelt ze dat ze het moet bespreken. Het gaat niet om minder liefde voor haar kleindochter, maar haar eigen gevoel van identiteit. Misschien is het tijd om samen een nieuwe benaming te vinden, een koosnaampje dat niet direct naar haar leeftijd verwijst maar wel de liefdevolle band met haar kleindochter benadrukt.
Wat zou jij doen?
Thea’s verhaal zet aan tot nadenken over ouder worden en hoe etiketten onze identiteit kunnen veranderen. Is het echt zo vreemd om jong te willen blijven aanvoelen, ook al krijg je de titel ‘oma’? Wat is belangrijker: jezelf blijven of een traditionele rol aanvaarden? Moet Thea haar gevoelens opzij zetten om de vrede te bewaren, of moet ze eerlijk tegen Carola zijn over haar ongemak?
Wat denk jij? Zou Thea haar gedachten moeten delen en een nieuwe weg moeten zoeken om zichzelf te definiëren, of gewoon accepteren dat ‘oma’ nu bij haar leven hoort? Deel je mening en laten we samen praten over veranderende levensrollen, en hoe we onszelf kunnen blijven, zelfs als de maatschappij ons in een hokje probeert te stoppen.
