Thea is sinds kort oma geworden. Haar dochter Carola heeft een prachtige baby gekregen, kleindochter Emma. Thea is dolblij met Emma en vindt het geweldig om oma te zijn, maar ze kan niet wennen aan het woord ‘oma’. Carola noemt haar regelmatig zo, en elke keer dat dat gebeurt, voelt Thea zich ineens een stuk ouder. Ze is 58 jaar, fit en vol energie — helemaal niet het beeld dat ze had van een ‘oma’. Voor haar is die titel voor een andere generatie, een andere levensfase, en daar is ze nog lang niet aan toe.
De nieuwe rol in haar bestaan
Toen Carola haar vertelde dat ze zwanger was, sprong Thea zowat een gat in de lucht van blijdschap. Ze had zich al helemaal voorgesteld hoe geweldig het zou zijn om een kleinkind te hebben, met al die leuke momenten en avonturen die daarbij horen. Wat Thea echter niet had zien aankomen, is hoe snel Carola zou beginnen met het noemen van haar ‘oma’. Voor Thea was het een enorme stap: van moeder naar ‘oma’ gaan in een paar weken tijd. Dat voelt gewoon niet goed.
Het woord ‘oma’ voelt oud aan
Elke keer als Carola haar ‘oma’ noemt, voelt Thea iets knagen. Ze ziet zichzelf totaal niet als een ‘oma’, zoals ze dat woord altijd zag: breiende mensen die rustig thuis zitten met een boek. Ze is nog steeds aan het werk, heeft een druk sociaal leven, en is graag actief bezig. Het woord ‘oma’ voelt als een hokje waar ze niet in past. Het bezorgt haar frustraties, maar ze durft er niets van te zeggen.
Niet tegen Carola durven zeggen
Hoewel het Thea innerlijk raakt wanneer ze ‘oma’ wordt genoemd, heeft ze er nooit met Carola over gesproken. Ze is bang dat het dramatisch overkomt of dat Carola haar niet begrijpt. Voor Carola lijkt ‘oma’ logisch: het is immers haar moeder, en nu heeft ze zelf een kind. Maar Thea voelt dat haar identiteit wordt aangetast door die titel. Ze wil nog niet ‘oma’ zijn; ze wil gewoon Thea blijven, die energieke, actieve vrouw die ze altijd is geweest.
Een twijfelend gevoel
Thea begint te twijfelen of ze niet wat overdreven reageert. Ze ziet andere vrouwen om haar heen die probleemloos in de rol van oma glijden en het woord gemakkelijk omarmen. Waarom voelt het voor haar dan zo anders? Is het egoïstisch om zich zo te voelen? Misschien moet ze leren accepteren dat ze ouder wordt. Maar ze wil haar levendige energie behouden en niet vastzitten aan een titel die haar ouder doet lijken.
Een gesprek aangaan?
Misschien is het tijd voor Thea om met Carola te praten. Maar hoe vertel je aan je dochter dat je liever niet als ‘oma’ wordt aangesproken door je kleinkind? Thea is bang dat het verkeerd overkomt of dat Carola haar niet serieus neemt. Toch voelt ze dat ze haar gevoel moet uitspreken. Het gaat niet om haar liefde voor Emma, maar om haar eigen gevoel van identiteit. Misschien kan ze met Carola een nieuwe term bedenken, een koosnaampje dat niet direct met leeftijd te maken heeft, maar wel de liefdevolle band met Emma benadrukt.
Wat zou jij doen?
Thea’s verhaal roept vragen op over hoe we ouder worden en de rol van labels in ons leven. Is het raar om je jong te blijven willen voelen, zelfs als je ‘oma’ genoemd wordt? Wat is belangrijker: jezelf blijven of de traditionele rol aannemen? Moet Thea zich aanpassen voor de vrede, of eerlijk zijn tegen Carola over haar ongemak?
Wat denk jij? Moet Thea haar gevoel delen en een nieuwe manier vinden om zichzelf te zien, of moet ze accepteren dat de rol van ‘oma’ nu bij haar hoort? Deel je gedachten over de veranderende rollen in ons leven en hoe we onszelf trouw kunnen blijven, ook als de maatschappij ons in hokjes probeert te plaatsen.
