In een wereld waar we dagelijks hard werken voor ons inkomen, lijkt het verhaal van Tomas bijna als een sprookje. Een 30-jarige Hongaar die naar Nederland trekt, zich uit de naad werkt in een slachthuis en dan als jonge miljonair naar huis terugkeert. Het klinkt bijna onwaarschijnlijk, en misschien is het dat ook wel. Tomas staat symbool voor een groeiende groep slimme mensen die hard werken combineren met een intuïtief gevoel voor financiën.
Zijn dagelijks schema zou je zonder twijfel als onmenselijk kunnen bestempelen. Twaalf tot veertien uur per dag ploeteren in een slachthuis is niet alleen fysiek zwaar, maar ook mentaal een uitdaging. De meeste mensen haken al af bij de gedachte alleen. Waarom zou je dat jezelf aandoen? Het simpele antwoord: geld. Wat in Nederland doorsnee lijkt, is in Hongarije enorm veel waard. Tomas heeft het systeem in Nederland tot in de puntjes begrepen en maakt er zonder schaamte gebruik van om zijn eigen doelen te bereiken.
Critici kunnen zeggen dat Tomas een bijzonder sterk persoon is die offers durft te brengen. Maar is het niet verdrietig dat hij samen met zes anderen in een piepklein hokje moet wonen om kosten te besparen? Dit is geen manier van leven, eerder puur overleven. In plaats van zijn inkomen te besteden aan een beetje comfortabel leven, spaart hij alles wat hij kan om later verstandig te gebruiken. Tomas is een levend voorbeeld van het motto ‘no pain, no gain’.
Na zes jaar van hard werken, plant Tomas eindelijk zijn terugkeer. Hij wil een boerderij kopen, kippen en koeien houden, en zijn eigen groenten verbouwen. Een pensioenleeftijd van zesendertig klinkt geweldig, maar het roept ook vragen op. Waarom moeten we ons hele leven ploeteren om pas later van onze vrijheid te genieten als het eerder ook kan? Is Tomas een slimme gast die het systeem te slim af is, of bevestigt hij juist de regel?
Het blijft de vraag: hoe ethisch is het om economische verschillen tussen landen te benutten voor eigen gewin? Tomas werkt keihard en maakt gebruik van de voordelen van een vrij Europa, maar hij profiteert ook van de ongelijkheid in de wereld. Moeten we hem bewonderen of bekritiseren? Terwijl veel mensen in Nederland moeite hebben om rond te komen, lijkt Tomas de geheime formule van het moderne leven te hebben ontdekt. Maar is de prijs die hij betaalt het waard?
Uiteindelijk komt het neer op hoe we zelf naar deze situatie kijken. Zou jij bereid zijn twaalf uur per dag, zes dagen per week te zwoegen in ruil voor financiële onafhankelijkheid op jonge leeftijd? En zo ja, hoe ver zou je gaan om dat te bereiken? Wat vind je van Tomas zijn methode? Moeten we misschien allemaal zulke offers brengen om onze dromen te realiseren?
