Truus (80) zit elke dag alleen thuis: “Mijn kinderen hebben het te druk en verder komt er nooit iemand langs.”
Truus is een vrouw van tachtig die haar dagen slijt in de stilte van haar huis. Vaak is haar eigen stem de enige die ze hoort. Haar leven zit vol met mooie herinneringen en belevenissen, maar deze lijken hun glans verloren te hebben door de eenzaamheid die nu haar dagelijkse realiteit is.
“Mijn kinderen hebben het altijd druk,” zegt Truus, met een mengeling van verdriet en acceptatie in haar stem. Ze vertelt dat hun drukke banen en verplichtingen hen bij haar weghouden. “Ze hebben hun eigen leven en verantwoordelijkheden,” voegt ze eraan toe, en ze begrijpt hun hectische routines, al voelt ze zich daardoor wel steeds eenzamer.
Truus begint elke dag met dezelfde routine: koffiezetten, de krant doornemen en de tv aanzetten. Maar er is bijna nooit iemand die haar gezelschap houdt. “Ik kijk veel tv, maar het is niet hetzelfde als een goed gesprek,” merkt ze op. De programma’s op televisie kunnen het menselijk contact, dat ze zo mist, niet vervangen. “Het zijn gewoon tv-programma’s en films, niets meer dan dat,” zegt ze met een droevige toon.
De stilte in haar huis kan soms overweldigend zijn. Zonder geluiden – geen gelach van kleinkinderen, geen gesprekken met vrienden, geen pianogeluiden – lijken haar dagen lang en eenzaam. “Soms vraag ik me af of iemand ooit aan me denkt,” zegt Truus, enigszins aarzelend. “Ik weet dat mijn kinderen hun best doen, maar de tijd lijkt altijd tekort te zijn.” Dit herkenbare beeld van eenzaamheid speelt bij veel ouderen, maar dat maakt de pijn niet minder.
De zeldzame keren dat vrienden of familie langs komen, zijn een groot plezier voor Truus, al gebeurt het niet vaak genoeg om de eenzaamheid echt te verdrijven. “Als er eindelijk iemand langs komt, is het alsof er een feestje is,” zegt Truus met een glimlach, hoewel haar stem ook een zekere triestheid verraadt.
Ga naar de volgende pagina
