Rozemarijn gaat graag met haar man, Pieter-Paul, buiten de deur eten. Hun oog valt vaak op adressen die in de Michelingids staan; daar zit je volgens haar bijna altijd goed. Als ze op stap gaan, blijven hun dochters van drie en vijf thuis met een oppas. “Dan pakken wij een uitgebreid menu van zeven gangen met bijpassende wijnen, terwijl zij thuis een pizza delen en het gezellig hebben. Iedereen blij,” lacht Rozemarijn.
De kinderen vinden zo’n avond zonder ouders doorgaans prima, al vragen ze de laatste tijd steeds vaker of ze mee mogen. “Op die leeftijd mee naar een sterrenzaak gaat ons nog net te ver,” legt Rozemarijn uit. “Maar voor de lunch schuiven ze geregeld aan.” Dan gaan zij en Pieter-Paul voor twee gangen, en de meiden eten vrolijk mee. Meestal gaat dat keurig en krijgen ze zelfs wel eens complimenten van andere gasten over hun nette manieren.
Toch loopt het niet altijd vlekkeloos. Een keer kwam hun oudste met een pesthumeur een eetcafé binnen. “Niets deugde; zelfs het restaurant werd ‘stom’ genoemd,” herinnert Rozemarijn zich. Gelukkig sprong de bediening bij met een flesje Fristi en een kleurplaat, waardoor de boel snel kalmeerde en niemand er echt last van had.
Een ongemakkelijke avond
Bij een recent bezoek aan een kleine bistro ging het echter mis. “Met een tas vol speelgoed en iPads stapten we naar binnen,” vertelt Rozemarijn. Al gauw voelde ze afkeurende blikken, vooral van een oudere dame die met haar gezelschap begon te fluisteren. “Mijn oudste vroeg iets te hard waarom die mevrouw zo boos keek,” grinnikt Rozemarijn, terwijl ze dacht: wat een mopperkont.
Je merkte ook dat het personeel niet echt zat te wachten op hun komst. Ondanks dat ze een dure fles wijn bestelden, wilde de bediening niets kindvriendelijks maken. “We mochten alleen iets van de gewone kaart voor de kinderen kiezen,” zegt Rozemarijn teleurgesteld. Dat viel niet in de smaak en binnen no-time begonnen de kids hard te huilen.
Ze probeerden van alles om de rust te herstellen, maar niets hielp. Huilen werd schreeuwen en mondde uit in over de vloer rollen. Pieter-Paul liep met de kinderen naar de gang om af te koelen. “Ik heb nog eens gevraagd of ze alsjeblieft een portie friet konden bakken,” zegt Rozemarijn wanhopig. En toen gebeurde iets wat je niet verwacht: een jonge medewerker kwam vertellen dat andere gasten zich stoorden aan de kinderen.
Tot haar stomme verbazing kregen ze de rekening aangeboden met het vriendelijke maar dringende verzoek om te vertrekken. “Verbouwereerd en boos ben ik naar buiten gelopen, met die dure fles wijn in mijn tas,” vertelt ze. De volgende dag belde de eigenaar met excuses. Dit had nooit zo mogen gaan, zei hij, en als compensatie kregen ze het diner en de wijn vergoed, plus een uitnodiging voor een diner voor twee.
