Marco, 42 jaar oud, heeft al bijna vijftien jaar de rol van vuilnisman vervuld. Met volle trots gaat hij elke dag naar zijn werk, al merken zijn tienerkinderen dat niet op dezelfde manier op. Ze beginnen zich te generen voor wat hun vader doet.
Hoewel Marco de gevoelens van zijn kinderen herkent, laat hij zich er niet door ontmoedigen. Voor hem is zijn bezigheden belangrijk en hij draagt zijn steentje bij aan de maatschappij, een inzicht dat zijn kinderen waarschijnlijk nog moeten krijgen.
Marco ziet dat tijdens gesprekken met zijn kinderen, of wanneer hun vrienden informeren naar zijn beroep, ze wat terughoudend zijn. Ze proberen het onderwerp te veranderen of worden stil. In het begin raakte dat hem, maar hij begrijpt het nu beter.
Tieners zitten in een fase waarin ze zichzelf willen bewijzen en vaak vatbaar zijn voor wat anderen van hen denken. Bepaalde beroepen worden door de maatschappij meer gewaardeerd dan andere. Helaas staat vuilnisman niet hoog op die lijst. Marco ervaart dat dagelijks. Hoewel hij soms op afkeurende blikken stuit tijdens zijn ritten in de vuilniswagen, is hij zich bewust van het belang van zijn werk.
Zijn werk is zwaar, fysiek veeleisend met vroege ochtenden en lange dagen, ongeacht de weersomstandigheden. Toch put Marco veel voldoening uit het netjes achterlaten van schoongeveegde straten. Hij ziet zichzelf als een essentieel deel van de gemeenschap.
Eigenwaarde en Erkenning
Het steekt Marco hoe verschillende banen door de maatschappij worden beoordeeld en gewaardeerd. Hij ziet mensen met kantoorbanen die respect genieten vanwege hun formele kleding. Marco gaat dan wel in zijn werkoverall aan de slag, maar zijn werk is net zo belangrijk.
Hij probeert zijn kinderen bij te brengen dat je beroep je niet definieert, maar hoe je je werk uitvoert en of je er trots op bent, is wat ertoe doet. Of je nu directeur bent of vuilnisman, als je met toewijding en zorg werkt, is dat wat van belang is.
Marco vindt het van belang dat zijn kinderen beseffen dat elk beroep waarde heeft en dat je trots kan zijn zolang je je best doet. Dit is voor tieners vaak lastig te begrijpen, omdat ze geaccepteerd willen worden door hun vrienden, waar status een rol speelt.
Hij begrijpt hun gedrag, want ook hij was jong. Hoewel het uitdagend kan zijn om zijn kinderen die les bij te brengen, blijft hij geduldig. Hij wil dat ze met respect naar elke baan kijken en niet te snel oordelen.
Zelf wist Marco ooit niet zeker wat hij wilde doen. Hij probeerde verschillende banen voordat hij als vuilnisman aan de slag ging. Wat begon als een tijdelijke plek, werd een rol waarin hij zijn plek vond.
Marco heeft geleerd dat trots en toewijding in je werk het belangrijkste is, ongeacht wat je doet. Ondanks de schaamte van zijn kinderen hoopt hij dat ze ooit de waarde van zijn werk inzien.
Hij blijft positief en ziet de impact van zijn werk. Hij wil zijn kinderen laten zien dat succes niet gaat om een hoog loon of een kantoorjob, maar om trots zijn op je werk en je bijdrage aan de maatschappij.
Met opgeheven hoofd blijft Marco zijn werk uitvoeren, met de hoop dat zijn kinderen ooit inzien hoeveel zijn werk betekent.
