Als ouder die afhankelijk is van een uitkering, was het aanschaffen van een fatbike echt een grote stap voor mij. Eigenlijk, als ik eerlijk moet zijn, ging het boven mijn budget. Toch vond ik het belangrijk dat mijn zoon, Hamza, die geweldige ervaring van vrijheid kon beleven. Dus begon ik elke week een klein bedrag apart te zetten. Ik zocht parken en paden af naar statiegeldflessen en -blikjes voor wat extra inkomsten.
Het was geen gemakkelijke klus en vaak behoorlijk inspannend, maar elke keer als ik dacht aan de sprankeling in Hamza’s ogen, kreeg ik weer moed om door te gaan. Elke euro die ik bij elkaar sprokkelde, bracht ons dichter bij ons doel.
Uiteindelijk was het moment daar dat we voldoende hadden gespaard, en samen haalden we de fatbike op. Hamza’s stralende gezicht was echt onbetaalbaar. Voor hem was het meer dan zomaar een cadeau; het stond voor doorzettingsvermogen en toewijding. Hij begreep dat deze fiets een symbool was van zijn groeiende zelfstandigheid.
Nieuwe Regels en Mijn Bezorgdheid
Nu speelt er iets heel anders. Er gaan geruchten dat de overheid een minimumleeftijd wil vaststellen voor het gebruik van fatbikes. Dit mogelijke besluit bezorgt me zorgen, want Hamza’s gevoel van vrijheid zou zomaar bedreigd kunnen worden. Als deze wet doorgaat, mag hij wellicht niet meer fietsen en moet hij de bus nemen. Het idee dat zijn gelukkige fietsmomenten zouden kunnen verdwijnen, vind ik vreselijk.
De fatbike betekent zoveel voor hem – het is echt meer dan alleen een vervoermiddel. Het is een manier waarop hij zelfstandigheid en verantwoordelijkheid leert. De gedachte dat zulke waardevolle lessen verloren zouden kunnen gaan door regelgeving die niet naar individuele situaties kijkt, vind ik zorgelijk. Waarom zou één maatregel alles en iedereen over één kam willen scheren?
Ik snap dat veiligheid erg belangrijk is en dat fatbikes ongelukken hebben veroorzaakt. Maar Hamza rijdt altijd erg verantwoordelijk en we hebben samen alle verkeersregels doorgenomen. Waarom zouden kinderen zoals hij moeten lijden onder de fouten van anderen? Het voelt alsof er geen ruimte is voor kinderen die wel verantwoord met de fiets omgaan.
We hebben beperkte middelen als gezin, dus hem elke dag met de auto naar school brengen is voor ons geen optie. Natuurlijk is er het openbaar vervoer, maar Hamza geniet veel meer van zijn fietstochten. Als hij straks langer onderweg is of in de regen op de bus moet wachten, voelt dat als een aantasting van zijn vrijheid.
De regels rond fatbikes lijken steeds strenger te worden, zonder dat er rekening gehouden wordt met uitzonderingen en het vertrouwen in ouders. Hamza heeft bewezen dat hij zijn verantwoordelijkheden serieus neemt. Dat zou aangemoedigd moeten worden, niet tegengewerkt. Regels die zulke initiatieven belemmeren, maken het ouders moeilijker om deze waarden te verdedigen.
Uiteindelijk wil ik mijn kinderen iets leren dat verder gaat dan alleen maar regeltjes: zelfstandig beslissingen nemen, respect voor anderen en verantwoordelijk gedrag. De overheid zou ouders vertrouwen moeten schenken dat wij de juiste beslissingen nemen voor onze kinderen.
De mogelijke wetswijziging laat me inzien dat onze maatschappij vaak de jeugd te veel beperkt. Beleid zou verder moeten kijken dan alleen regelgeving en mogelijkheden moeten creëren voor de persoonlijke ontwikkeling van zelfstandige en verantwoordelijke kinderen.
