Ouder zijn is zeker geen eenvoudige klus, iets wat ik maar al te goed ken. Het opvoeden van kinderen kan heel bevredigend zijn, maar het komt ook met z’n eigen moeilijkheden, vooral als je in het openbaar bent.
Laatst zat ik in een situatie die mijn geduld flink op de proef stelde en die ik nog steeds probeer te verwerken. Het begon als een avond die ik had gezien als een welkome pauze. Mijn partner en ik hadden gepland om uit eten te gaan in een iets chiquer restaurant dan we normaal doen.
Het was niet zo’n toprestaurant, maar wel een plek waar je rustig kunt genieten van een goede maaltijd. Na een drukke week keek ik echt uit naar een momentje van ontspanning en ontsnapping aan de dagelijkse hectiek. Net als we lekker zitten te eten, begint mijn jongste zoon van ongeveer twee jaar hard te schreeuwen.
Het was een schel, scherp geluid wat je nauwelijks kunt negeren. Natuurlijk probeerde ik hem rustig te krijgen; ik omhelsde hem, probeerde hem af te leiden met wat speelgoed en praatte zachtjes tegen hem. Maar op dat moment leek niks te werken. Hij was moe en overstuur, en zijn geschreeuw trok de blik van andere gasten in het restaurant.
Ik snapte dat het geluid hinderlijk kon zijn voor de anderen, en ik deed mijn best om mijn zoon te kalmeren zonder onze maaltijd onderbreken. Het schreeuwen hield aan voor meer dan tien minuten, en elke poging om hem te sussen leek vruchteloos. Het was frustrerend, zowel voor mij als voor mijn partner, en ik kon zien dat de sfeer in het restaurant ongemakkelijk werd.
Op een gegeven moment kwam er een gast naar onze tafel. Deze dame sprak me aan en vroeg op een nogal botte manier of ik mijn ‘schreeuwende’ zoontje even buiten kon stil krijgen tot hij rustig was. Haar toon was niet alleen onvriendelijk, maar ook best eisend.
Ze leek totaal niet te begrijpen hoe lastig het is om een peuter te kalmeren in een openbare omgeving. Ze maakte het nogal persoonlijk door mijn kind zo te beschrijven, wat mij best raakte. Ik probeerde rustig te blijven en legde uit dat ik er alles aan deed om mijn zoon tot rust te brengen, maar dat het niet zo simpel was.
De vrouw reageerde echter defensief en zei dat ik meer begrip moest hebben voor de situatie van anderen, zonder echt naar mijn kant van het verhaal te luisteren. Het gesprek escaleerde snel en ik voelde me steeds meer aangevallen. Toen de ober aan onze tafel kwam vragen wat er aan de hand was, voelde ik me nog meer onder druk gezet.
Blijf lezen op de volgende pagina
