Sanne, 29 jaar oud en moeder, draagt een geheim dat haar zwaar valt. Terwijl ze haar derde kindje liefdevol in haar armen houdt, kampt ze met een schuldgevoel waar ze moeilijk woorden aan kan geven. “Ik wilde mijn derde kind niet,” fluistert ze met tranen in haar ogen.
Zulke harde woorden, maar dit is de situatie die Sanne dagelijks bezighoudt. Dat ze van haar baby houdt staat buiten kijf, maar de onverwachte zwangerschap kwam als een donderslag bij heldere hemel.
Sanne en haar partner hadden bedacht dat twee kinderen hun gezin compleet zouden maken. Met hun zoon en dochter, van respectievelijk vier en zes jaar, had alles zijn plaats gevonden.
“Alles voelde perfect,” deelt Sanne. “Ons leven was in balans en alles ging zijn gangetje.”
Een derde kind was nooit echt een onderwerp van gesprek. Ze was druk met haar werk, haar relatie en haar twee kleintjes. Het leven was hectisch, maar te overzien.
Toen ze erachter kwam dat ze zwanger was van een derde, stond hun wereld op zijn kop. “Ik wist niet wat ik hoorde,” zegt Sanne. “Ik was compleet overweldigd en wist niet hoe we dit zouden redden.”
Lees het verhaal hieronder verder…
De lastige realiteit onder ogen zien
Sanne en haar partner stonden voor een moeilijke keuze. Na alles overwogen te hebben, besloten ze toch de zwangerschap voort te zetten. Ondanks dat Sanne rationeel begreep waarom dit de beste beslissing was, voelde het niet als haar eigen keuze.
“Het leek alsof ik geen grip meer had op mijn leven,” vertelt ze. “De druk van buitenaf, zowel van familie, de omgeving als van mezelf, was enorm.”
Deze zwangerschap voelde anders dan de vorige keren. Waar ze bij haar eerste twee kinderen vol enthousiasme was, was deze keer de ervaring als een zware last. “Ik probeerde echt gelukkig te zijn,” legt ze uit. “Maar van binnen kon ik de angst en het gevoel van machteloosheid niet loslaten.” Ze voelde zich gevangen in een situatie zonder ontsnapping.
De komst van haar derde kind veranderde deze gevoelens niet meteen. Hoewel de liefde voor haar kindje meteen groot was, bleef het wrange gevoel van spijt knagen.
“Het is verschrikkelijk om te zeggen,” bekent Sanne, met een trillende stem. “Maar ik kon het idee niet loslaten dat dit niet het leven was dat ik voor ogen had.”
De toevoeging van hun derde kind bracht nieuwe uitdagingen met zich mee. De routine die ze zo zorgvuldig hadden opgebouwd, viel ineens in duigen. “Het harde werk leek zomaar te verdwijnen,” zegt ze. Niet alleen fysiek voelde ze zich uitgeput, maar ook emotioneel was het zwaar.
De druk op Sanne’s relatie met haar partner nam toe. “We maakten vaker ruzie,” vertelt ze. “Ik voelde me zo alleen met mijn gevoelens. Hij probeerde me te begrijpen, maar het was lastig om het allemaal te verwoorden. Hoe deel je dat iets waar je niet op voorbereid was, nu je leven beheerst?” Dit gevoel van isolatie maakte het nog moeilijker voor Sanne om haar emoties te verwerken.
Ondanks alles blijft Sanne vechten voor haar gezin. Ze is zich bewust van de complexiteit van haar gevoelens en zoekt naar manieren om ermee om te gaan. Ze krijgt nu begeleiding van een therapeut om beter te begrijpen wat ze doormaakt en om vooruit te komen. “Ik weet dat ik van mijn kind houd,” zegt ze vastberaden. “Maar ik moet eerlijk zijn over hoe ik me voel, zodat ik kan genezen en er echt voor mijn kinderen kan zijn.”
Sanne’s verhaal toont dat niet elke zwangerschap of de uitbreiding van een gezin als een sprookje verloopt. De realiteit kan soms rommelig en pijnlijk zijn, en de emoties die daarbij komen kijken zijn niet makkelijk te bevatten. Door open te zijn over haar gevoelens, hoopt Sanne dat ze niet alleen zichzelf helpt, maar ook anderen die in een soortgelijke situatie zitten. “Je bent niet alleen,” benadrukt ze. “En het is oké om te voelen wat je voelt.”
