Mijn Breekpunt en de Reactie van de Baas
Daar kwamen nog persoonlijke problemen bovenop die ik liever niet tot in detail wil bespreken. Negen maanden geleden bereikte ik mijn breekpunt. Ineens stortte ik in; ik kon alleen nog maar huilen en was niet meer in staat iets te doen. Al vier maanden eerder voelde ik me helemaal uitgeput en had ik moeite om mijn werk te doen. Uiteindelijk was ik op en meldde ik me ziek tijdens een gesprek met mijn baas. De respons was niet heel begripvol.
Hij reageerde verbaasd, wat me stoorde omdat ik dacht dat het duidelijk was dat het niet goed met me ging. Hij noemde het ‘zwak’ en stelde voor dat ik een paar dagen vrij zou nemen om op te knappen. Toen ik de hoge werkdruk ter sprake bracht, zei hij dat ik ‘niet gewend was om hard te werken’.
Zelfs na gesprekken met een bedrijfsarts, die mijn burn-out bevestigde, had hij er moeite mee om te accepteren dat ik langdurig afwezig zou zijn. Nu, negen maanden later, ben ik met veel hulp langzaam aan het herstellen. Ik ben nog steeds niet klaar om weer te werken, maar ik ga af en toe op pad en doe wat in huis.
Het Gedrag van de Werkgever
Op advies van mijn coach probeer ik dingen te doen die me energie geven. Dit zijn leuke activiteiten zoals uitgaan met vriendinnen, winkelen, of een dagje weg. Soms deel ik deze momenten op Instagram. Al snel krijg ik dan een bericht van mijn baas. Zijn gedrag is behoorlijk kinderachtig.
Hij stuurt berichten zoals: ‘Fijn hoor, uitstapjes op kosten van de zaak’ of ‘Burn-out, ja, gewoon vakantie vieren’. Als ik uitleg dat dit onderdeel is van mijn herstel, reageert hij met ‘dan kun je maandag weer beginnen’. Zulke berichten bezorgen me ontzettend veel stress.
Ik wil niet terug naar dat bedrijf. Als ik aan de toekomst denk, voel ik zoveel stress dat ik er liever niet aan denk. Eerst maar eens goed herstellen, daarna zie ik wel verder.
