Yvette, veertig jaar, kookt van woede: haar knalgroene honderdje is bijna nergens nog gewenst. Voor haar is het onbegrijpelijk dat een wettig betaalmiddel opeens als verboden papiertje wordt gezien. Het komt haar totaal idioot voor.
Het Nederlandse honderdje raakt uit beeld
In Nederland kom je het honderdje nauwelijks nog tegen. De meeste geldautomaten geven alleen vijftigers. Handig, zou je denken, maar Yvette vindt dat het juist onduidelijkheid en wantrouwen voedt bij iedereen die graag cash blijft gebruiken.
Hoe het in Duitsland anders gaat
Laatst haalde Yvette in Duitsland geld. Daar rolt het honderdje nog gewoon uit de automaat. Niemand doet ingewikkeld: overal wordt het zonder gezeur of discussies over beleid aangenomen.
Terug in Nederland barst de ellende los
Thuis probeerde ze met dat verse Duitse biljet af te rekenen. Tot haar verbazing weigerde iedereen het. Het voelde alsof ze met een souvenir uit een verre cultuur stond te zwaaien in plaats van met echt geld.
Overal dezelfde boodschap: “Nemen we niet aan”
In winkel na winkel hoorde ze hetzelfde: “Dat accepteren we niet.” Yvette vindt die opstelling stug en onvriendelijk, gemakzucht in de jas van beleid. Wie weet er nog wat “wettig betaalmiddel” werkelijk inhoudt?
Yvette zwaait met de wet
Ze houdt vol dat winkels het honderdje móéten aannemen en riep dat strijdlustig naar meerdere kassamedewerkers. Maar ze oogstte vooral schouderophalen: ondernemers lijken hun eigen regels te hebben.
Haar standpunt verhardt
Volgens Yvette raakt Nederland het spoor bijster door contant geld te weren. Ze noemt het winkelbeleid bijna autoritair. Voor haar is het afwijzen van cash de eerste tree richting totale financiële controle.
“Cash only” ergert haar mateloos
Ze kan er niet bij dat we in een zogenaamd cash only-tijdperk leven waarin je juist bijna overal moet pinnen. Alles draait om pasjes, apps en contactloos tikken. Voor Yvette is dat een aanval op vrijheid, privacy en ouderwets vertrouwen.
Ze vertrouwt winkels steeds minder
Bedrijven die officieel geld weigeren, verliezen naar haar idee hun geloofwaardigheid. Ze krijgt het gevoel dat zij degene is met het probleem. In haar ogen is het arrogantie die tot een rare nationale reflex is uitgegroeid.
Waar winkels bang voor zijn
Winkeliers verwijzen naar het risico op vals geld. Onzin, zegt Yvette: de banken controleren toch. Angst mag nooit een reden zijn om burgerrechten terzijde te schuiven, en haar toon wordt gaandeweg vuriger.
Betutteling anno nu, aldus Yvette
Volgens haar lijdt Nederland aan overmatige betutteling: alles moet digitaal, traceerbaar en onder controle. Verschijn je met contanten, dan krijg je scheve blikken. Ze noemt het een stille vorm van sociale uitsluiting van gewone mensen.
Het biljet als symbool
Voor Yvette is het honderdje intussen meer dan een waarde: het is haar teken van verzet. Ze wisselt het niet om en stopt het niet weg. Volgens haar moeten burgers opstaan tegen deze gekte.
Dwang richting digitaal
Nederland stuurt iedereen de digitale betaalrichting op zonder echt gesprek, vindt ze. Dat acht ze risicovol. Vrijheid begint bij keuze, zegt ze; zonder contant geld is echte autonomie een illusie. Het onderwerp raakt haar in het hart.
Haar harde remedie
Het liefst zou ze winkels wettelijk verplichten cash te accepteren. Wie weigert, moet wat haar betreft beboet worden. Dat klinkt fel, geeft ze toe, maar ze vindt het nodig om evenwicht terug te brengen.
Scheve verhoudingen in de samenleving
Ze snapt niet dat technologie zwaarder weegt dan toegankelijkheid. In haar ogen vallen ouderen, kwetsbaren en mensen die privacy waarderen buiten de boot. Nederland is daarin kil en verblind geraakt, zegt ze.
Ze voelt zich niet gehoord
Ze ervaart dat haar zorgen worden weggewuifd, en dat frustreert haar enorm. Ze voelt zich een roeper in de woestijn, terwijl de maatschappij volgens haar gedachteloos de digitale afgrond nadert. Her stemming wordt er donker van.
Geld weigeren voelt vijandig
Voor haar voelt het nee tegen contant geld als een aanval. Ze is boos omdat ze zich buitengesloten waant in haar eigen land. Winkels horen klanten niet als hinderlijke obstakels te behandelen, vindt ze.
Tijd voor herwaardering
Daarom pleit Yvette voor een herwaardering van cash. Ze wil het honderdje terug in Nederlandse automaten. Volgens haar hoort dat bij een gezonde, vrije samenleving.
Ze gaat door
Ze neemt geen stap terug. Overal blijft ze vragen waarom winkels boven de wet denken te staan. Ze wil helderheid en respect. Het groene biljet blijft in haar portemonnee als stille vlag van protest.
Wat vind jij?
Aan jou de beurt: is Yvettes felle woede te begrijpen, of maakt ze van iets praktisch een principekwestie? En hoe vrij is een samenleving die haar eigen geld niet meer vertrouwt?
