Voor je staat een kerel met een woeste baard, ongekamde haren, gehuld in een lange pij, met ogen zo groot alsof hij net uit een andere tijd is gedropt. Hij oogt als een magiër uit een sprookje, maar er zit ook iets clownesk in de manier waarop hij erbij staat. Je denkt vast aan een fantasyfilm, een jeugdprogramma of een vergeten cultfavoriet.
Maar wie is deze zonderlinge verschijning eigenlijk? En hoe komt het dat hij lijkt weggelopen uit de middeleeuwen?
Het is: Catweazle!
Wat je ziet is Catweazle, een zonderlinge tovenaar uit de gelijknamige Britse tv-serie uit de jaren zeventig. Hij was geen klassieke “filmster”, maar Geoffrey Bayldon blies hem zo overtuigend leven in dat Catweazle een echte cultheld op televisie werd, ook in Nederland.
Catweazle is een magiër uit de middeleeuwen die door een mislukte spreuk pardoes in de 20e eeuw belandt. Vol verwondering — en geregeld doodsbang — probeert hij zich aan te passen aan de moderne wereld, die hij als pure toverij ziet. Telefoons noemt hij “telligrafonen”, elektriciteit is “elektrickery”, en zo’n beetje alles blijft voor hem een raadsel.
De serie sloeg aan bij jong en oud door de mix van humor, fantasie en Catweazles aandoenlijke onbegrip voor alles wat modern is. Zijn kreten als “Salmydalor!” en “Shinyshine!” zijn intussen legendarisch.
Catweazle is allang meer dan alleen een grappig figuur — voor een hele generatie is hij een nostalgisch icoon dankzij zijn magische omzwervingen. Herkende jij hem meteen, of zat je op een totaal ander spoor?
