Je bekijkt een oude kleurenfoto. Een groep jonge meiden poseert ontspannen voor een plaatje. Hun kledingstijl is simpel en netjes: bloesjes, rokjes, laarzen. Geen merkkleding, geen opvallende mode, geen overdreven make-up. Hun gezichten zijn puur, zonder opgespoten lippen, botox of contouren. Geen van de meisjes kijkt op een mobieltje – want die zijn er simpelweg niet. In plaats daarvan genieten ze van het huidige moment.
Alles straalt rust uit, het voelt bijna als een tijdloze onschuld.
En toch… iets zit niet lekker. Wat klopt er niet op deze foto?
antwoord:
Wat niet klopt, is juist dat alles zo normaal lijkt – zo vreemd normaal, als je het vergelijkt met nu. Deze meisjes komen uit de jaren zeventig, een periode waarin uiterlijkheden nog niet beheerst werden door sociale media, de schoonheidsindustrie of digitale filters.
Hun slanke lichamen zijn niet verkregen door fitness of crashdiëten, maar door een actief dagelijks leven. Hun uitstraling is niet beïnvloed door trends op TikTok of Instagram, maar door hun opvoeding, school en omgeving. Geen duckface, geen injectables, geen drang om op te vallen.
En misschien is dat wat het meest in het oog springt: het ontbreken van al het hedendaagse. Het lijkt vreemd, maar het was ooit de norm. Veel mensen die deze tijd hebben meegemaakt zeggen zonder aarzeling: de jaren zeventig waren beter. Minder oppervlakkig. Meer verbonden. Simpeler, wat meestal ook gelukkiger betekende.
