Het was klein, betaalbaar en je kon het overal kopen. Het lag bij kiosken, in buurtwinkels en naast de kassa in de supermarkt. Meestal vond je het in een kartonnen display met heldere kleuren tussen ander snoep dat je nu bent vergeten. Maar dit… dit blijft je wel bij.
Die geur was onmiskenbaar. Een kunstmatige zoetheid, met een vleugje plastic en iets dat je alleen als ‘jeugd’ zou kunnen omschrijven. Het papier zat strak om een stevig blokje, en als je het opendeed, kreeg je er altijd een extraatje bij. Iets om te lezen, ook al stelde het niets voor. Iets waar je vrienden omheen gingen staan. Iets wat je nooit helemaal begreep, maar dat hoorde erbij.
De smaak? De eerste seconden intens en scherp. Daarna werd het taai, maar dat maakte niemand uit. Het ging niet om de smaak. Het ging om het gevoel. Om het ritueel. Om erbij te horen.
Het was lastig om te praten met dat spul in je mond. Maar dat was juist fijn – want dan was je weer even terug. Terug op het schoolplein, tijdens de pauze, met vies geworden handen en volle jaszakken. Je was weer acht jaar oud, met de zon in je gezicht en onbezorgde gedachten.
Je dacht misschien dat je het vergeten was. Totdat je op een rommelmarkt een oud verpakkinkje zag en het je plotseling te binnen schoot.
Maar nu de vraag: wie herinnert zich dit nog?
Antwoord
Het antwoord is: Bazooka kauwgom.
Die stevige, vierkante kauwgom die altijd vergezeld ging van een klein stripverhaaltje van Bazooka Joe. De mascotte met zijn ooglapje, de grapjes op vergeeld blauw-roze papier, en de kauwgom zelf – bijna niet fijn om te kauwen, maar wel de moeite waard om te hebben.
Bazooka was meer dan zomaar snoep. Het was een ritueel, een moment, symbool van een zorgeloze kindertijd. De smaak vervaagde snel, maar de herinnering bleef.
Wie het kent, vergeet het nooit echt. En wie het nooit heeft geprobeerd, mist een klein, magisch stukje van een verdwenen wereld.
Dus nog een keer: wie herinnert zich dit nog?
Waarschijnlijk meer mensen dan je denkt.
