Lange carrière, onzekere toekomst
Hans is 66 en kijkt met gemengde gevoelens terug op zijn jaren in de bouwsector. Na 45 jaar, waarin hij van leerling-timmerman een leidinggevende werd, had hij nooit gedacht dat hij op deze leeftijd zich zou afvragen of hij een simpel cafébezoek nog kan veroorloven. “Waarom heb ik al die jaren gewerkt?” mijmert hij terwijl hij naar zijn uitgaven van afgelopen maand kijkt.
Vanaf zijn jeugd had Hans een passie voor de bouw. Hij genoot ervan om met zijn handen te werken en dingen te creëren. “Hard werken zit in mijn bloed,” zegt Hans. “De bouw was meer dan een baan; het was een groot deel van mijn leven waar ik met volle inzet van genoot. En nu moet ik erover nadenken of ik geld over heb voor een drankje.”
Hans ging met pensioen in de verwachting van een zorgeloze periode, maar de realiteit bleek anders. Zijn pensioen is onvoldoende om de stijgende kosten bij te benen. “Wanneer ik met werkende vrienden praat, voel ik me vaak aan de zijlijn,” zegt Hans. “Zij kunnen genieten van uitstapjes, maar ik moet scherp op de centen letten.”
Hij denkt aan de tijd dat hij met collega’s na de werkweek de kroeg indook. “Het was een moment om te ontspannen en elkaar beter te leren kennen. Nu lijkt het alsof ik de enige ben die niet meer kan meedoen aan die eenvoudige genietingen.”
Zorgelijke tijden en een sprankje hoop
De realiteit is hard: de kosten van eten en drinken zijn de laatste jaren flink gestegen. “Een biertje in het café is bijna onbetaalbaar. Mijn uitgaven zijn zo hoog geworden, dat ik mezelf moet inperken,” verklaart Hans. “Ik had altijd gedacht dat ik na al die jaren werken van mijn oude dag zou kunnen genieten. In plaats daarvan moet ik iedere cent omdraaien.”
De frustratie groeit bij Hans, die na zijn lange loopbaan moet worstelen om rond te komen. “Ik heb altijd geleerd om goed met geld om te gaan, maar zelfs dat is nu niet genoeg. Ik vraag me af: Wat heeft het allemaal opgeleverd? Ik moet alles overwegen voor een simpel kopje koffie.”
Hans heeft het gevoel dat de maatschappij hem heeft laten vallen. “Waarom, na al die jaren van bijdrage aan de maatschappij, moet ik nu vechten om het te redden?” vraagt hij zich af. Het maakt hem droevig dat zijn ervaring geen erkenning krijgt. “Ik wil niet alleen een nummer in het pensioenplan zijn.”
Toch wil Hans de moed niet verliezen. Altijd actief, zoekt hij naar manieren om zijn situatie te verbeteren. Misschien kan parttime werk helpen of kan hij met een hobby extra verdienen. “Niets doen is geen optie, maar het blijft een evenwicht vinden tussen wat ik kan en moet doen om boven water te blijven,” zegt Hans.
Hans blijft positief, ondanks de obstakels die hij tegenkomt. Zijn vrienden hebben misschien meer financiële vrijheid, maar hij is trots op zijn harde werk en inzet in zijn vak. “Ik heb veel bereikt met mijn eigen handen, en daar ben ik echt trots op,” vertelt hij met een glinstering in zijn ogen. Hij hoopt dat er in de toekomst meer aandacht komt voor mensen zoals hij, die hun leven hebben gewijd aan het opbouwen van de maatschappij.
Met die mentaliteit gaat Hans door, vastberaden om het beste van zijn omstandigheden te maken. “Misschien geniet ik ooit weer van een drankje met vrienden. Maar tot die tijd zet ik thuis koffie en kijk ik hoe ik mijn leven wat leuker kan maken,” eindigt hij met een knipoog en glimlach.
