Joanne is twintig en heeft een studieschuld van 75.000 euro. Ze vindt dat de regering die schuld moet kwijtschelden.
Tijdens haar studie gebruikte ze de DUO-lening en zegt dat ze dit bedrag niet zelf kan aflossen. Ze vindt het logisch dat de overheid haar daarmee helpt.
Volledig geleend
Joanne koos er bewust voor om maximaal te lenen. Elke maand pakte ze het hoogste bedrag en daar heeft ze geen spijt van. “Ik had het nodig om te studeren en te leven,” zegt ze.
Ze woont in een studentenkamer in Amsterdam en heeft een druk sociaal leven. Naast haar studie werken zag ze niet zitten. “Mijn studie nam al mijn energie in beslag.”
Nu ze bijna klaar is met haar studie en het aflossen dichterbij komt, uit ze kritiek. “Ik word binnenkort productief en ga belasting betalen. Waarom moet ik dan ook nog mijn schuld aflossen?”
Voor Joanne is het duidelijk: ze heeft in haar toekomst geïnvesteerd en de maatschappij profiteert daarvan. Dus vindt ze dat de kosten ook door de samenleving gedragen moeten worden.
Ze denkt verder dan alleen aan zichzelf. “Alle studieschulden moeten verdwijnen. Studenten moeten zich kunnen ontwikkelen zonder die financiële zorgen.”
Ze vergelijkt het met andere publieke voorzieningen: “Net als wegen en ziekenhuizen betalen we dat gezamenlijk. Onderwijs zou hetzelfde moeten zijn.”
Volgens Joanne is het leenstelsel een fout in het systeem. “We hebben jongeren massaal in de schulden gebracht onder het mom van eigen verantwoordelijkheid.”
Ze vraagt zich af waarom studeren moet voelen als een financiële val. “Ik heb niks verkeerd gedaan. Ik heb precies gedaan wat het systeem mogelijk maakte.”
Gratis geld
“Op je achttiende krijg je een DUO-account en kun je honderden euro’s per maand lenen. Maar niemand vertelt je wat dat later betekent.”
Joanne geeft toe dat ze beter had kunnen nadenken, maar vindt niet dat de verantwoordelijkheid alleen bij haar ligt.
“Jarenlang werd gezegd dat lenen prima was. Dan kun je mensen niet later verwijten dat ze dat geloofd hebben.”
Ze zoekt geen medelijden maar eerlijkheid. “Men doet alsof het mijn fout is. Maar het systeem was nooit eerlijk.”
De schuld voelt als een beperking voor haar toekomst. “Ik wil ooit een huis kopen, maar voor nu kan dat niet. Alles hangt samen met die schuld.”
Haar boodschap is duidelijk: ze wil dat de overheid de schuld wegneemt. “Niet alleen voor mij, maar voor iedereen in deze situatie.”
Joanne denkt dat de politiek moet erkennen dat het leenstelsel niet werkt. “Het terugdraaien is de enige redelijke optie.”
Ze hoopt dat anderen zich laten horen. “We hoeven ons hier niet voor te schamen. We mogen zeggen dat we hier niet mee akkoord gaan.”
De discussie over studieschulden, verantwoordelijkheid en overheidshulp blijft ingewikkeld. Joanne weet in ieder geval waar ze staat.
“Ik ben gaan studeren zoals verwacht. Ik heb gedaan wat nodig was. Nu verwacht ik dat de overheid ook haar deel doet.”
