De Getijden van Verandering
Je kunt er vandaag de dag niet omheen: overal vertellen mensen je wat goed of slecht is voor het milieu. Ondanks alle raad en waarschuwingen houd ik mijn houtkachel trouw. Ze zeggen misschien dat het slecht is voor de aarde, maar voor mij betekent die kachel zoveel meer dan alleen warmte.
In ons huis staat die houtkachel al sinds mijn man en ik hier veertig jaar geleden kwamen wonen. Hij hield van het gezellige geknetter van het vuur, de geur van hout en de behaaglijke warmte tijdens koude winteravonden. Het was voor ons geen luxe maar een manier van leven. Nu hij er niet meer is, houd ik de herinneringen levend elke keer als ik de kachel aansteek.
De buurt waar ik woon is door de jaren flink veranderd. Jonge gezinnen zijn komen wonen en de wijk straalt moderniteit uit. Mensen praten vaak over duurzaamheid en hoe belangrijk het is om de aarde te beschermen voor de volgende generaties. Natuurlijk snap ik die zorgen ook. Maar voor mij is die houtkachel veel meer dan zomaar een apparaat; het is de ziel van mijn huis. En om daarvan afscheid te nemen alleen maar omdat anderen het anders willen, voelt niet eerlijk.
Moderniteit en Herinneringen
“Toos, die rook is niet goed voor de luchtkwaliteit, wist je dat?” en “Elektrische verwarming is veel beter voor het milieu!” Het zijn opmerkingen die ik vaak te horen krijg. De buren vermelden soms dat ze de rook ruiken, wat storend voor hen en hun kinderen is. Ik begrijp dat de stad al genoeg vervuiling kent, maar moet ik mijn levensstijl aanpassen?
Op mijn 75e wil ik vooral mijn eigen keuzes maken. De houtkachel geeft me gezelligheid, roept fijne herinneringen op en verwarmt mijn huis zonder afhankelijk te zijn van steeds duurder wordende elektriciteit. Soms lijkt het erop dat mensen die duurzaamheid prediken vergeten dat het niet alleen om cijfers en uitstoot draait.
Ik heb geprobeerd de kachel minder te gebruiken, maar helemaal stoppen voelt onmogelijk. Alleen op de koudste dagen of als ik die echte warmte nodig heb, steek ik hem aan. In de schuur ligt nog hout dat mijn man kapte, en zolang dat er is, gebruik ik het. Het gaat om herinneringen en dat bijzondere gevoel van thuis.
Ik vraag me af of de jongere bewoners in de buurt dat begrijpen. Snappen ze dat sommige dingen voor mij niet zomaar vervangen kunnen worden door moderne opties? Misschien vinden ze het ouderwets, maar voor mij is het gewoon de manier waarop ik leef.
Ik realiseer me dat mijn mening niet populair is. Men verwacht dat ik toegefelijk ben voor het grotere goed. Maar die houtkachel maakt deel uit van wie ik ben, net als de herinneringen eraan. Zolang ik hier ben, zal dat vuur af en toe blijven branden.
