Het klinkt misschien wat drastisch, maar ik heb mijn kleinzoon uit mijn testament gehaald. Dit was geen besluit dat ik zomaar heb genomen, maar uiteindelijk kon ik niet anders meer. Hij komt haast nooit langs, laat amper iets van zich horen, en lijkt alleen maar met zijn eigen wereld bezig te zijn. Hoewel ik besef dat hij nog jong is en zijn carrière aandacht vraagt, doet het me verdriet dat ik geen deel meer uitmaak van zijn leven.
Ik herinner me nog goed toen hij een klein jochie was. Mijn eerste kleinkind, een slimme jongen met een brede glimlach. Vaak kwam hij langs, dan voerden we de eendjes in het park of speelden we een spelletje kaarten. Die herinneringen koester ik nog steeds, ik dacht altijd dat we een bijzondere band hadden. Maar naarmate hij ouder werd, zag ik hem steeds minder. Eerst dacht ik dat het gewoon een drukke periode was door school, vrienden en later werk. Maar die periode lijkt nooit meer voorbij te gaan.
Ik heb vaak geprobeerd contact te houden. Ik belde hem regelmatig, stuurde berichten, en nodigde hem uit voor een kop koffie. “Ja opa, ik kom snel langs,” zei hij steeds, maar het kwam er nooit van. Op een gegeven moment ben ik gestopt met bellen en berichten sturen. Waarom zou ik blijven aandringen als hij zelf geen moeite doet om langs te komen? Hij woont nog geen kwartiertje rijden hier vandaan, maar zelfs dat lijkt te veel gevraagd.
Toen dacht ik: als hij geen tijd of zin heeft om langs te komen, waarom zou ik dan mijn erfgoed aan hem nalaten? Dat klinkt misschien materialistisch, maar voor mij voelt het als een kwestie van wederzijdse relatie.
Lees verder op de volgende pagina
