Moeite Met Afscheid Nemen
Alleen Achterblijven
Ik ben bang voor de stilte die volgt als hij er niet meer is, wakker worden in een huis dat als een koude, lege ruimte aanvoelt, zonder zijn warme snuitje tegen mijn hand. Dat ik geen reden meer heb om ’s ochtends op te staan en de dag te beginnen. Hij is mijn houvast in een wereld die steeds meer draait om verlies.
Elke keer als ik naar Minoes kijk, voel ik een beklemming in mijn maag. Ik vrees dat ik hem onnodig laat lijden, maar het idee hem te verliezen maakt me doodsbang. Ik wil dat hij weet dat ik bij hem ben, net zoals hij er altijd voor mij was. Misschien ben ik egoïstisch, maar zonder hem kan ik me mijn leven niet voorstellen.
Ik weet dat er een moment komt dat we afscheid moeten nemen. Het is onvermijdelijk dat die dag komt. Maar ik hoop stiekem dat het een natuurlijke gebeurtenis zal zijn, dat hij vredig in zijn slaap vertrekt, en ik hem niet zelf naar de dierenarts hoef te brengen. Dat zou voor ons beiden het meest vredige einde zijn.
Het is niet dat ik niet om Minoes geef, integendeel. Mijn liefde voor hem maakt het juist zo moeilijk om hem los te laten. Hij vertegenwoordigt mijn laatste stuk thuis, een liefdevolle aanwezigheid in een steeds kleiner wordende wereld. Zolang hij hier is, voel ik me niet helemaal alleen.
Wat zou jij doen in Anja’s situatie? Kun je je voorstellen dat je dezelfde keuze maakt, of zou je het anders aanpakken? Deel je gedachten in de reacties op onze Facebook-pagina!
