Hoewel ze weet dat haar kinderen drukke levens hebben, voelt ze zich steeds vaker genegeerd en verloren. Ze brengt haar dagen door met lezen, puzzelen, en wandelingen maken, maar de stilte thuis drukt zwaar op haar. Marie wil geen last zijn voor haar kinderen, maar ze mist het gevoel van verbondenheid en het idee dat ze nog steeds een belangrijke rol in hun leven speelt, niet alleen als behulpzaam figuur, maar als hun moeder.
Ze vraagt zich af of eenzaam ouder worden haar toekomst is, terwijl ze manieren zoekt om zich af te leiden met tuinieren en bakken. Ondanks haar begrip voor hun drukke levens, blijft Marie hopen op meer onverwachte telefoontjes en oprechte momenten van samenzijn met haar kinderen. Ze verlangt naar de tijd dat haar huis vol liefde en aandacht was, en hoopt dat haar kinderen op een dag zullen zien hoeveel ze voor hen betekent, niet alleen als iemand die hen helpt, maar als de moeder die hen altijd met liefde omringd heeft.
Hoe zou jij hier mee omgaan?
