Eva, nu 23 jaar oud, worstelt al lange tijd met de emotionele impact van het feit dat haar vader nu 78 jaar is geworden. Het grote leeftijdsverschil heeft hun band door de jaren heen flink beïnvloed.
“Ik snap niet waarom hij op zo’n latere leeftijd besloot nog kinderen te krijgen,” zegt Eva geërgerd. Het idee dat haar vader niet meer in de bloei van zijn leven is, maar eerder beperkt wordt door ouderdom, is voor haar moeilijk te accepteren.
Sinds haar jeugd merkt Eva dat haar leven anders verloopt dan dat van anderen van haar leeftijd. “Andere vaders zijn zo levendig en ondernemen veel met hun kinderen. Het is frustrerend dat mijn vader dat niet kan,” bekent ze eerlijk.
Eva’s vader kreeg haar toen hij al ouder dan 55 was, en daardoor voelt het vaak alsof hij niet zo energiek en dynamisch is als jongere vaders. “Ik ben soms bijna jaloers op vrienden wier vaders nog vol leven zijn en allerlei plannen maken. Die tijd heeft mijn vader allang achter zich gelaten.”
Een groot deel van Eva’s boosheid komt voort uit het gevoel dat ze iets heeft gemist omdat haar vader al ouder is. Terwijl vrienden zonder moeite een weekendje weg gaan met hun vaders of samen sporten, ervaart Eva de fysieke beperkingen van haar vader.
“Het voelt soms oneerlijk,” geeft ze toe. “Alsof er een stukje van mijn jeugd mist.” Hoewel ze begrijpt dat haar vader zijn redenen had om haar op latere leeftijd te krijgen, blijft het knagen dat ze iets van haar jeugd heeft moeten inleveren.
Daarnaast maakt Eva zich zorgen over wat de toekomst brengt. “Het idee dat we misschien niet veel tijd samen hebben, maakt me verdrietig. Naarmate ik zelf ouder word, dringt dat besef sterker door.”
De gedachte dat haar vader er op een dag niet meer zal zijn, vult haar met verdriet en ook met boosheid. Ze blijft zich afvragen waarom hij ervoor koos op zo’n hoge leeftijd vader te worden, gezien de impact op haar leven als zijn dochter.
Eva’s Toekomstzorgen
De frustraties die Eva ervaart komen niet alleen voort uit de beperkte energie van haar vader. Ook voelt ze zich beperkt in wat ze samen kunnen doen. “Ik kan niet zomaar met hem op vakantie of lange wandelingen maken zoals ik zou willen. Er moet altijd rekening worden gehouden met zijn gezondheid,” legt Eva uit. Deze beperkingen zijn geen keuze van haarzelf, wat soms leidt tot een wrang gevoel.
Wanneer Eva hierover met vrienden probeert te praten, merkt ze dat het moeilijk is om zich volledig open te stellen. “Als zij vertellen over de dingen die ze met hun ouders doen, realiseer ik me dat ik daar niet aan kan deelnemen.” Het doet pijn, vooral omdat het buiten haar controle ligt. De frustratie voelt bijna als een last, alsof ze niet dankbaar is voor wat ze wel heeft, terwijl ze simpelweg verlangt naar een normale vader-dochterband.
Eva heeft deze gevoelens lang voor zichzelf gehouden, maar beseft steeds meer dat ze een manier moet vinden om hiermee om te gaan. Haar vader is er nog steeds voor haar en biedt, ondanks zijn leeftijd, liefde en steun. Toch blijft ze zich afvragen hoe hun relatie had kunnen zijn als hij jonger was.
“Ik wil hem niet tekortdoen of ondankbaar lijken, maar ik moet trouw blijven aan mezelf,” zegt Eva. De gevoelens van verdriet en verlies zijn complex en moeilijk onder woorden te brengen. Ze hoopt echter dat ze een manier zal vinden om met de situatie om te gaan, in de wetenschap dat het haar leven op een unieke manier heeft gevormd.
