Eva’s Toekomstzorgen
De frustratie bij Eva komt niet alleen door de beperkte energie die haar vader kan bieden. Ze voelt ook restricties in wat ze samen kunnen doen. “Spontaan op reis gaan of gewoon lekker lang wandelen zit er niet in. We moeten altijd rekening houden met zijn beperkingen,” vertelt Eva. Deze beperkingen zijn buiten haar keuze om, wat soms wrang aanvoelt.
Als Eva hierover met anderen probeert te praten, merkt ze dat het lastig is om volledig open te zijn. “Als ik hen hoor praten over wat ze met hun ouders beleven, besef ik dat ik niet mee kan praten.” Dit ervaart ze als pijnlijk, vooral omdat ze er niets aan kan doen. De frustraties voelen soms als schuldgevoel, alsof ze ondankbaar is, terwijl ze gewoon verlangt naar een normale relatie met haar vader.
Eva heeft haar gevoelens vaak voor zich gehouden, maar beseft nu steeds meer dat ze er een weg in moet vinden. Haar vader is nog steeds aanwezig en geeft, ondanks zijn leeftijd, liefde en support. Toch blijft het ergens knagen dat de relatie anders had kunnen zijn als hij jonger was.
“Ik wil hem niets verwijten of ondankbaar zijn, maar ik moet wel eerlijk tegen mezelf blijven,” zegt Eva. De mix van verdriet en gemis is complex en moeilijk te plaatsen. Ze wil haar vader niet laten merken hoe diep haar pijn en frustraties zitten. Eva begrijpt dat deze situatie haar leven op unieke wijze heeft gevormd, en hoopt uiteindelijk haar weg ermee te vinden.
