Het was een grote stap voor me, als papa met een uitkering, om een fatbike te kopen. Eigenlijk, om eerlijk te zijn, was het meer dan ik me eigenlijk kon veroorloven. Toch vond ik het belangrijk dat mijn zoon, Hamza, het gevoel van vrijheid zou ervaren. Dus begon ik elke week een klein beetje geld opzij te leggen. Ik zwierf langs parken en fietspaden op zoek naar statiegeldflessen en -blikjes.
Het was soms behoorlijk pittig en vermoeiend, maar als ik dacht aan de stralende ogen van Hamza, kreeg ik weer energie om door te zetten. Elke euro die ik verzamelde, bracht ons dichter bij het doel.
Uiteindelijk kwam de dag dat we genoeg hadden gespaard, en samen kochten we de fatbike. Hamza’s blijde gezicht was echt onbetaalbaar. Voor hem was het meer dan zomaar een cadeau; het was de resultaat van doorzetten en toewijding. Hij begreep dat deze fiets zijn groeiende vrijheid symboliseerde.
Nieuwe Wetgeving en Zorgen
Toch gebeurt er nu iets anders. Er zijn geruchten dat de overheid van plan is om een minimumleeftijd voor fatbike-gebruikers in te voeren. De gedachte dat Hamza zijn zo geliefde fietstochtjes kwijt zou raken door deze regel, bezorgt me stress. Als de wet wordt ingevoerd, kan hij misschien niet meer fietsen en zou hij de bus moeten gebruiken. Het doet mij pijn om te denken dat zijn plezier in fietsen zou kunnen verdwijnen.
Zijn fatbike betekent veel meer voor hem dan alleen transport; het is een leermoment voor zelfstandigheid en verantwoordelijkheid. Het idee dat zulke belangrijke lessen tenietgedaan worden door een regel die niet kijkt naar elke situatie, vind ik zorgwekkend. Waarom zou een maatregel iedereen over één kam scheren?
Veiligheid is belangrijk, dat begrijp ik wel, en ik weet dat er ongelukken zijn geweest met fatbikes. Maar Hamza is altijd voorzichtig en we hebben de verkeersregels goed doorgenomen. Waarom moeten kinderen die wel verantwoord kunnen fietsen lijden onder de fouten van anderen? Het lijkt alsof er geen ruimte is voor kids die echt verantwoord kunnen omgaan met hun fiets.
We hebben het niet breed, en elke dag met de auto naar school brengen is voor ons geen optie. Natuurlijk is er het openbaar vervoer, maar Hamza geniet zo veel van zijn fietstochten. Als hij straks langer onderweg is of moet wachten in de regen op de bus, voelt dat als een afname van zijn vrijheid.
De regels rondom fatbikes worden strenger, zonder ruimte voor uitzonderingen of vertrouwen in wat ouders kunnen. Hamza heeft bewezen dat hij verantwoordelijk is. Dat zouden we moeten aanmoedigen, niet tegenwerken. Regels die zulke initiatieven hinderen, maken het voor ouders moeilijker om waarden over te dragen.
Ik wil mijn kinderen iets leren dat verder gaat dan simpele regels: onafhankelijk denken, respect voor anderen en echte verantwoordelijkheden. De overheid zou ouders moeten vertrouwen dat ze de juiste beslissingen nemen voor hun kinderen.
Deze mogelijke wetswijzigingen maken me bewust dat onze samenleving kinderen vaak teveel beperkt. Beleid moet verder kijken dan alleen regeltjes en juist kansen bieden voor de persoonlijke ontwikkeling van zelfstandige en verantwoorde kinderen.
