“Laat me met rust, mam, ik ben aan het werk!” schreeuwde ik. Daarna hoorde ik nooit meer iets van haar.
Elke dag zat ze tot haar nek in de taken. Als een moeder van 44 met drie kinderen en een fulltime baan leek de klok altijd tegen haar te werken. De avonden waren vol met koken, schoonmaken en helpen met huiswerk, wat weinig tijd voor haarzelf overliet. Haar energie en geduld stonden constant onder druk.
Vroeger, toen de kinderen jong waren, was mijn moeder er altijd voor ons. Ze vond het leuk om op de kleinkinderen te passen en nam vaak huishoudelijke taken over, zodat ik wat ademruimte had. Maar toen mijn jongste dochter twaalf werd, veranderde dat. Mijn moeder hielp minder en belde vaak voor trivialiteiten, meer omdat ze behoefte had aan gezelschap dan dat ze me eigenlijk wilde steunen.
In het begin viel het nauwelijks op, maar na verloop van tijd zag ik hoeveel het begon te drukken. Mijn eigen tijd werd steeds schaarser door die telefoontjes. Op een dag, toen het me teveel werd, barstte ik los tegen haar. Ik kon het niet meer aan, dat constante bellen. “Mam, stop met bellen! Ik trek het niet, kom alsjeblieft niet meer, bel me niet meer!” Dat waren mijn laatste woorden tegen haar, en daarna hoorde ik drie dagen niets.
Anders Naar Dingen Kijken
In het begin voelde het als een opluchting, maar dat veranderde snel in angst. Waarom belde ze niet terug? Was er iets mis? Ik besloot naar haar huis te gaan. Toen ik er was, was de deur op slot. Ondanks mijn kloppen bleef het stil. Angst trok door me heen. Met mijn sleutel opende ik de deur en vond haar rustig in bed, een uitdrukking van kalmte op haar gezicht.
Ik riep haar naam, maar er kwam niets. Toen besefte ik het: mijn moeder was weg. De schok was intens. Het verdriet en de spijt over mijn laatste woorden zullen me altijd bijblijven. Het was te laat om haar te vertellen hoeveel ze voor me betekende.
