Maaike’s emotionele worsteling: “Mijn man wil de hond laten inslapen, maar ik kan het niet aan”

Hey, ik ben Maaike en ik ben 47 jaar. Op dit moment staat mijn leven behoorlijk op zijn kop. Onze lieve hond Max heeft een ernstige aandoening. De dierenarts gaf ons een lastige keuze: een ingrijpende behandeling met beperkte kans op succes, of hem laten inslapen. Mijn man, Jan, voelt meer voor dat laatste. Voor hem lijkt dat de meest humane optie. Maar ik schrik alleen al bij de gedachte hem te verliezen. Max is zoveel meer dan alleen een hond voor mij; hij is onderdeel van onze familie.

Meer dan zomaar een hond

Zes jaar geleden kwam Max bij ons wonen, precies toen we gezelschap nodig hadden. Jan en ik hebben nooit kinderen kunnen krijgen, iets wat me altijd pijn heeft gedaan. Maar toen Max als puppy ons leven binnenkwam, vulde hij die leegte op een manier die ik niet had verwacht. Hij voelt als een zoon voor mij, als mijn alles.

Elke dag zorg ik met liefde voor hem. Of we nu trainen in de regen of lange wandelingen maken waarbij hij opspringt in de plassen – Max heeft mijn leven een hele nieuwe dimensie gegeven. Hij is geen gewoon huisdier, hij maakt deel uit van ons gezin.

Nu hij ziek is, wil ik alles doen om hem te helpen. De dierenarts denkt aan een zware operatie. De kans op succes is klein en herstellen zal lastig zijn. Zelfs dan weten we niet hoe zijn leven daarna zal zijn. Maar voor mijn gevoel is het het proberen waard – Max verdient een kans.

Verschillende standpunten

Toen ik met Jan sprak over mijn gedachten, was ik verbijsterd door zijn antwoord. Hij vindt dat het het beste is om Max rust te geven. Hij wees erop dat de behandeling niet alleen risicovol, maar ook erg duur is. “Het is zonde van tijd en geld,” zei hij. Bovendien maakt hij zich zorgen over de pijn die Max misschien moet doorstaan – en daar heeft hij wel een punt. Maar voor mij lijkt het alsof Jan de strijd al opgeeft. “Zou je dat ook doen als het om een kind ging?” vroeg ik wanhopig. Max is als ons kind, en ik kan niet aan afscheid denken.

Ik begrijp dat Jan het goed bedoelt. Hij wil Max’ lijden verminderen. Hij stelde zelfs voor dat we, als Max er niet meer is, misschien weer een puppy kunnen nemen. Maar dat voorstel maakt me kwaad. Max is niet te vervangen. Je neemt niet zomaar weer een nieuwe hond in huis. Als Max er niet meer is, heb ik tijd nodig om dat te verwerken. Hoe moet ik verder zonder hem, mijn maatje en trouwe metgezel?

Een lastige beslissing

Jan kijkt ook naar de financiële kant. Hij wil geen grote bedragen uitgeven, zeker niet als dat betekent dat onze geplande zomervakantie in het water valt. Maar voor mij maakt dat niks uit. Vakanties kunnen wachten; Max niet. Ik snap dat zijn zorgen terecht zijn, maar een vakantie boeken is een stuk makkelijker dan Max’ leven redden.

We zitten in een impasse en ik weet niet wat ik moet doen. Hoe kan ik Jan laten zien dat Max deze kans verdient? Of moet ik zijn argument volgen en accepteren dat afscheid nemen misschien beter is, hoe moeilijk dat ook is?

Ik ben benieuwd hoe anderen in deze situatie zouden reageren. Is het egoïstisch om er alles aan te doen voor mijn hond? Of heeft Jan gelijk dat we Max beter kunnen laten gaan om verder lijden te vermijden? Het voelt alsof ik moet kiezen tussen mijn hart en mijn verstand, en dat is een van de moeilijkste beslissingen ooit.

Ik hoop dat iemand wat advies heeft. Max is zo belangrijk voor me en ik wil het beste voor hem en ons gezin. Wat zou jij doen? Zou ik naar Jan moeten luisteren, of moet ik alles op alles zetten voor Max? Deel je gedachte of advies. Misschien helpt jouw kijk me bij het maken van deze zware keuze.