De Reis Naar Veiligheid
De omstandigheden waren verschrikkelijk. Het werd -7 graden en de kinderen huilden door de kou. Alisa was ook ontroerd, maar opgeven was geen keuze.
Ze wilde haar familie aan de veilige kant van de grens brengen. Deze wandeltocht was niet alleen een uitdaging voor de mensen, maar ook voor de oudere hond Pulya, die vaak omviel en met moeite weer kon opstaan.
Alisa vroeg verschillende automobilisten om hulp, maar kreeg telkens het advies om de honden achter te laten. Dat was geen optie voor haar. “Onze honden zijn familie,” zegt Alisa emotioneel. “De hond van mijn moeder, Kolt, is het enige wat ze nog heeft uit haar oude leven.”
In een ultieme daad van liefde besloot Alisa’s man om Pulya de 17 kilometer naar de grens op zijn schouders mee te dragen, door de bittere kou.
De reis was heroïsch, maar eenmaal bij de grens moest hij toch vaarwel zeggen tegen de trouwe hond. Het afscheid viel Alisa zwaar. “Zoveel verloren… eerst mijn vader, en nu mijn man bij de grens. Mijn hart is gebroken; ik ben nog nooit zonder hem geweest,” vertelt ze huilend.
Alisa weet nog niet wat ze nu moet doen. Ze overweegt in Polen te blijven of naar Duitsland te reizen, net als veel van haar collega’s. Maar haar hart ligt in Oekraïne. “Het liefste zou ik in Oekraïne zijn, bij mijn man en mijn overleden vader. Zodra het veilig is, ga ik terug om mijn vader een waardige begrafenis te geven,” zegt ze vastberaden.
Het verhaal van Alisa en haar familie heeft veel mensen geraakt. Duizenden betuigen hun medeleven en begrip op sociale media. Velen zeggen dat ze hetzelfde zouden doen voor hun geliefde dieren. “Een hond is een deel van je gezin; die laat je niet in de steek,” horen we vaak.
Alisa’s verhaal is een krachtige herinnering aan de sterke band tussen mensen en hun huisdieren en de opofferingen die ze willen maken, zelfs onder de zwaarste omstandigheden. Het laat de veerkracht van de menselijke geest zien en hoe liefde families bijeen kan houden, zelfs tijdens een oorlog.
