Marie, een moeder van 43 jaar, staat voor een lastige keuze die het dagelijkse leven van haar familie kan beïnvloeden: het plan om een minimumleeftijd voor e-bikes in te voeren. Als deze regel doorgaat, zou haar zoon namelijk niet meer zelfstandig naar school kunnen met zijn elektrische fiets.
Marie deelt haar zorgen openhartig: “Als deze wet erdoor komt, kan mijn zoon niet meer alleen naar school fietsen.” Voor Marie is de e-bike geen luxeartikel; het maakt hun leven aanzienlijk makkelijker.
Haar zoon gebruikt de e-bike al jaren om naar school te gaan, omdat de afstand meer dan 15 kilometer is en hij vroeg moet vertrekken. “Hem elke dag met de auto brengen en halen is geen optie voor ons,” legt Marie uit. Ze vindt het ook belangrijk dat haar zoon leert zelfstandig en verantwoordelijk te zijn, en fietsen draagt daaraan bij.
De mogelijke wetsverandering voelt voor Marie als een beperking. “We willen dat onze kinderen zo zelfstandig mogelijk opgroeien, en de vrijheid van een e-bike hoort daarbij,” legt ze uit.
Een dergelijke regel zou zijn vrijheid beperken en zou het gezin dwingen alternatieve – minder praktische – vervoersmogelijkheden te overwegen.
Marie geeft aan dat gezinnen, zoals het hare, te maken krijgen met uitdagingen bij het regelen van school- en sportactiviteiten. “Veel ouders zitten met dezelfde afstandsproblemen als wij, en voor ons is een e-bike een praktische en duurzame oplossing,” zegt ze.
Volgens Marie lijkt de overheid niet goed stil te staan bij de impact van zulke regels op gezinslevens. “Auto’s zijn geen goede optie door druk verkeer en hoge brandstofprijzen. De e-bike is vaak makkelijker en duurzamer,” benadrukt ze.
Overwegingen bij nieuwe e-bike regels
Marie ziet naast de logistieke voordelen ook gezondheidsvoordelen van de e-bike. Het is misschien minder fysiek dan een gewone fiets, maar haar zoon is nog steeds actief buiten. “Hij blijft in beweging en krijgt zijn dagelijkse portie frisse lucht, wat beter is dan binnenzitten,” merkt ze op.
Ze begrijpt de zorgen over verkeersveiligheid en de overweging om een leeftijdsgrens in te stellen. Ze is zich bewust van ongevallen met jonge e-bikers en de uitdagingen die de snelheid van een e-bike met zich meebrengt. “Veiligheid moet altijd de hoogste prioriteit hebben,” zegt ze, “maar een leeftijdsgrens voelt niet als de juiste oplossing. Veiligheidstraining zou een goede optie zijn.”
Marie heeft hierover met andere ouders gepraat. Niet iedereen is het met haar eens. Sommige ouders maken zich zorgen, terwijl anderen de leeftijdsgrens juist steunen. “Een aantal vriendinnen zit met dezelfde zorgen als ik,” vertelt ze.
Een aantal gezinnen bekijkt al andere vervoersopties, waardoor ze zich in een lastige positie voelen door mogelijke wetswijzigingen. Deze discussie gaat verder dan alleen vervoer; het heeft ook invloed op de ontwikkeling van verantwoordelijkheid en zelfstandigheid van jongeren.
Marie hoopt dat er bij het maken van nieuwe regels flexibiliteit is, zodat jongeren die de e-bike nodig hebben voor lange afstanden dit kunnen blijven doen. “Het zou fijn zijn als er rekening wordt gehouden met gezinnen zoals het onze, waar de e-bike essentieel is,” zegt ze.
Hoewel de toekomst van de e-bike-wetgeving nog onduidelijk is, blijft Marie optimistisch dat er een oplossing komt die rekening houdt met de behoeften van gezinnen zoals het hare. Voor haar is de e-bike meer dan een vervoermiddel; het is een manier om haar zoon zelfstandig en vol vertrouwen te laten reizen.
De gedachte dat haar zoon misschien niet meer zelfstandig naar school kan, baart haar zorgen. “Ik wil zijn vrijheid en zelfstandigheid niet inperken, dat zijn belangrijke waarden voor ons,” sluit ze vastbesloten af.
