Roos is 35 jaar en als alleenstaande moeder heeft ze moeite om financieel rond te komen. Ze werkt in een parttime functie en haar inkomen is laag, waardoor iedere maand een uitdaging vormt om haar gezin te onderhouden. Dit jaar organiseert de school van haar kinderen een uitstapje. Haar zoon gaat naar een pretpark terwijl haar dochter een dagje naar een natuurgebied gaat. De kosten hiervoor? Vijftig euro per kind. Voor velen waarschijnlijk betaalbaar, maar voor Roos is het een grote opgave.
Ze geeft altijd voorrang aan rekeningen, voeding en andere hoognodige zaken voor haar kinderen. Extra zaken zoals schoolreisjes? Daar is simpelweg geen ruimte voor in haar budget. Ze herinnert zich nog goed hoe blij haar kinderen waren toen ze het nieuws over de schoolreis hoorden. Maar nu heeft ze er een zwaar gevoel bij; ze moet hen weer teleurstellen.
Roos doet haar uiterste best voor haar kinderen, toch beginnen dit soort situaties haar aan zichzelf te doen twijfelen. Wat zullen de andere ouders wel niet denken? Zullen ze op school anders naar haar kinderen kijken omdat ze de kosten niet kan dragen? Ondanks dat Roos weet dat ze niet de enige ouder is met dit probleem, voelt het vaak alsof dat wel zo is.
Haar kinderen zouden zonder zorgen deel moeten kunnen nemen aan dezelfde activiteiten als hun klasgenoten. Helaas laat de werkelijkheid haar keer op keer tegen de financiële beperkingen aanlopen. Roos heeft erover gedacht om de school te vragen of ze in termijnen kan betalen of te informeren naar financiële ondersteuning, maar de schaamte weerhoudt haar. Ze wil geen hulp vragen uit angst voor wat anderen wellicht zullen zeggen.
Mensen oordelen snel, iets wat Roos vaker heeft meegemaakt. Waarom heeft ze geen fulltime baan? Waarom spaart ze niet meer? Niemand ziet wat ze allemaal moet doen om de eindjes aan elkaar te knopen. Zij liggen niet wakker van zorgen over hoe de maand weer te overleven. Het gaat niet alleen om geld, maar ook om het gevoel van eigenwaarde dat verdwijnt wanneer je niet kunt bieden wat voor anderen vanzelfsprekend is.
Op zoek naar oplossingen
Roos zit aan de keukentafel en haar gedachten dwalen af. Ze vraagt zich af hoe ze haar kinderen moet vertellen dat er geen budget is voor het schoolreisje. Ze wil niet dat ze zich zorgen maken over de financiën van het gezin, maar het verbergen van de waarheid is ook geen optie. Dit zijn de moeilijkste momenten; het niet kunnen aanbieden van iets waar haar kinderen naar uitkijken, maakt de dagelijkse uitdagingen nog zwaarder.
Met een diepe ademhaling probeert Roos een oplossing te vinden. Ze wil haar kinderen gelukkig maken en ervoor zorgen dat ze mee kunnen op het schoolreisje. Maar hoe? Misschien moet ze toch de moed verzamelen om hulp te vragen, hoewel dat moeilijk is. Om verdere teleurstelling te voorkomen, moet ze een manier vinden om het benodigde bedrag bij elkaar te krijgen.
Mensen zonder inzicht in haar situatie maken het nog moeilijker. Ze zien niet hoe hard ze werkt en hoe weinig speelruimte er is voor extra’s. Iets onverwachts, hoe klein het voor anderen ook lijkt, betekent een grote opgave voor haar.
Desondanks wil Roos niet opgeven. Haar kinderen verdienen het om samen met hun klasgenoten van het uitstapje te genieten. Misschien kan ze een creatieve manier vinden om ergens anders wat geld te besparen of zien of er familie of vrienden zijn die een steuntje in de rug kunnen geven. Ze wil haar kinderen laten zien dat, zelfs als het financieel moeilijk is, liefde en doorzettingsvermogen veel kunnen betekenen.
Het is een zware strijd, maar Roos blijft hopen dat ze een oplossing vindt om haar kinderen dezelfde kansen te bieden als hun leeftijdsgenootjes. Ze wil hen leren dat, ook al is het leven soms oneerlijk, doorzetten en niet opgeven waardevolle lessen zijn. Het is een lastige weg, maar Roos is vastbesloten om de dromen van haar kinderen waar te maken, al is het maar voor één dag.
