Sonja, moeder van twee kinderen en 45 jaar oud, wandelt relaxed door de supermarkt. Haar kleine zoon Michel van vier, helpt enthousiast mee met het duwen van de kar en wijst naar alles wat zijn aandacht grijpt. “Mama, ik wil een koekje!” roept hij met grote, smekende ogen.
Sonja heeft geen moeite met het oordeel van anderen. Ze pakt een pak koekjes van de plank, opent het en geeft er een aan Michel. Hij knabbelt tevreden verder, zonder zich druk te maken over meewarige blikken. “Wat maakt het uit? We betalen het straks bij de kassa,” zegt ze luchtig.
Voor haar is dit de normaalste zaak van de wereld. “Ik geef hem altijd een koekje voor we afrekenen,” legt ze uit. “Het houdt hem rustig en tevreden tijdens het boodschappen doen.” Terwijl ze nadenkt over alle boodschappen en Michel rustig dooreet, is Sonja tevreden dat ze zonder problemen de winkel door kunnen.
Andere klanten kijken soms afkeurend. Sonja merkt de blikken en het gefluister, maar het raakt haar niet echt. “Mensen denken dat ik Michel leer dat hij dingen kan pakken zonder te betalen,” zegt ze met een schouderophalen. “We betalen alles netjes bij de kassa. Niets illegaals aan.”
Ze begrijpt niet waarom anderen zo reageren en ziet haar aanpak als praktisch. Kinderen hebben nou eenmaal weinig geduld voor lange boodschappenrondes. “Zonder koekje raakt hij gefrustreerd, gaat hij jengelen of huilen,” legt ze uit, “en dat wil ik liever voorkomen.”
Sonja erkent dat het haar ook helpt om de boodschappen in alle rust te doen. “Na een dag hard werken ben ik moe. Dat koekje zorgt ervoor dat ik mijn boodschappen zonder stress kan doen,” zegt ze met een glimlach. “Een kleine lekkernij maakt shoppen rustig en aangenaam, een win-win.”
Meer lezen hieronder…
Koekjesgeluk
Hoewel ze hierin stellig is, twijfelt Sonja soms na enkele voorvallen. Zo was er laatst een vrouw die zich eraan stoorde dat Michel bijna een heel pak op had voordat ze bij de kassa waren. “Ze vond dat ik eerst moest betalen,” herinnert Sonja zich. Maar ze bleef kalm: “We betalen het straks, dus waarom moeilijk doen?”
Toch raken zulke situaties haar soms. “Soms vraag ik me af of ik het verkeerd aan pak,” geeft Sonja toe. Maar uiteindelijk wil ze dit kleine ritueel niet laten varen. Het geeft zowel haar als Michel plezier. “Ik wil gewoon rust en efficiëntie tijdens het boodschappen doen,” legt ze uit.
Michel heeft thuis dezelfde neiging, merkt Sonja op. “Hij vraagt overal om koekjes, niet alleen in de winkel,” zegt ze lachend. Maar in de supermarkt lijkt zijn verlangen alleen maar sterker. Sonja weet dat veel ouders met soortgelijke uitdagingen zitten. “Ik zie andere ouders ook snacks of speeltjes geven om hun kinderen rustig te houden,” zegt ze. “We doen allemaal wat werkt om de dag door te komen.”
Sonja ziet zichzelf niet als iemand die regels overtreedt. “We betalen altijd alles,” benadrukt ze. Wat anderen misschien denken over Michel interesseert haar niet. “Kinderen hebben niet altijd het geduld om te wachten,” zegt ze met een praktische blik. “Waarom zou ik een gevecht beginnen over een koekje? Er zijn belangrijkere dingen.”
Sonja volgt haar eigen weg in de opvoeding, ook al denken anderen misschien anders. “Iedereen heeft zijn eigen manier van opvoeden,” zegt ze. “Voor ons werkt het, en dat is voor ons gezin genoeg.” Daarmee sluit Sonja haar verhaal af. Ze weet dat iedereen zijn eigen weg zoekt in het dagelijkse leven. Voor haar is dat in de supermarkt, met een simpel koekje.
