De meeste mensen vinden het fijn om goed contact met hun buren te hebben. Het klinkt best gezellig om in een buurt te wonen waar iedereen elkaar kent, samenwerkt en af en toe een praatje maakt. Toch is dat niet voor iedereen weggelegd. Helene, die 59 jaar is, heeft helaas genoeg van alle sociale druk die haar buurt met zich meebrengt. Wat ooit begon als een fijne, gastvrije plek, voelt nu meer als een verstikkende web van nieuwsgierigheid en bemoeizucht.
Toen Helene haar huis betrok, was alles heel onschuldig. Op een dag kwam haar buurvrouw langs met een zelfgebakken cake, gewoon om hallo te zeggen en kennis te maken. Helene vond het een erg vriendelijk gebaar en maakte graag een praatje. Al snel kwam de rest van de straat kennis maken, nieuwsgierig naar de nieuwe buur. In eerste instantie voelde dat als een warm welkom en ze voelde zich echt thuis.
Maar na een tijdje veranderde dat gevoel. Elke keer dat Helene de deur uit ging, was er wel iemand die vragen stelde. “Waar ga je heen?” “Wat voor werk doe je?” “Wie was diegene die ik laatst bij je zag?” Het leek alsof de lijn tussen haar privéleven en haar sociale leven in de buurt compleet vervaagd was. Wat eerst aanvoelde als vriendelijke betrokkenheid, begon meer aan te voelen als een invasie van haar privacy.
Grenzen Stellen
Helene probeert vriendelijk te blijven, maar het constante toezicht van de buren put haar vaak uit. Ze heeft het gevoel dat ze steeds verantwoording moet afleggen voor haar keuzes en dat er geen vrijheid meer is om zonder commentaar haar leven te leiden. Het dieptepunt bereikte ze toen haar buurvrouw haar vroeg waarom ze nog geen partner had. “Je bent vaak alleen, voel je je nooit eenzaam?” Tot Helene’s ergernis vond ze de vraag ongepast. Haar privézaken leken geen privé meer te zijn, puur omdat hun huizen naast elkaar stonden.
Daarom heeft Helene ervoor gekozen om zich terug te trekken. Ze blijft aardig als ze iemand tegenkomt, maar verder vermijdt ze het deelnemen aan buurtactiviteiten en de praatjes in de straat. Ze ziet er geen behoefte in om alles wat ze doet te delen. Ze voelt zich daar niet asociaal door, maar ze vindt het stellen van grenzen erg belangrijk. Voor haar is het belangrijker om rust te hebben dan zich altijd bezig te moeten houden met buurtzaken.
Ze krijgt vaak te horen: “Waarom kom je niet gezellig langs, Helene?” of “Mis je het niet om samen een wijntje te drinken?” Maar Helene mist dat niet. Wat ze echt mist, is wat privacy. De ruimte om haar eigen leven te leiden zonder dat iedereen zijn neus in haar zaken steekt. Veel mensen vinden haar misschien streng en denken dat ze de goede bedoelingen van haar buren niet waardeert. Maar Helene heeft geleerd hoe belangrijk het is om haar grenzen te bewaken en haar ruimte te beschermen.
Je hoeft niet per se vrienden te zijn als je toevallig in dezelfde straat woont. Helene denkt dat een beetje afstand juist kan helpen om elkaar beter te begrijpen. Daarom heeft ze besloten om het burencontact zoals vroeger te vermijden. Ze wil zonder enige druk vrij kunnen leven. En als dat betekent dat ze uitnodigingen weigert of wat minder zichtbaar is, dan is dat maar zo. Wat voor haar telt, is dat ze haar eigen huis weer als haar eigen plek kan voelen, zonder nieuwsgierige blikken of druk van anderen.
