De Nostalgie van de Jaren ’90
Mandy, die nu 49 jaar is, kijkt met veel liefde terug op de jaren ’90. Ze mist de periode waarin ze opgroeide en de simpelheid van toen. Het gaat niet alleen om de mode – zoals wijde broeken en felle kleuren – of de muziek van bands als Nirvana en de Spice Girls. Wat ze vooral mist, zijn de sociale interacties van die tijd.
In de jaren ’90 was het heel normaal om vreemden op straat te begroeten. Iedereen leek wat dichterbij elkaar te staan. Respect voelde niet als een verplichting, maar was vanzelfsprekend. Het contact tussen mensen was persoonlijk en betrokken, iets wat nu vaak verloren is gegaan. Mandy herinnert zich bijvoorbeeld dat het heel normaal was om je zitplaats aan een oudere te geven in het openbaar vervoer. Tegenwoordig lijken mensen eerder in hun telefoon verzonken en minder aandacht te hebben voor hun omgeving.
Ook verlangt Mandy naar de relaxte sfeer van die tijd. De druk om altijd bereikbaar te zijn bestond toen niet. De vele berichten en meldingen die nu onze aandacht opeisen, waren er toen niet. Het was een tijd waarin je echt in het moment leefde. Wanneer je afsprak, was je echt met elkaar bezig, zonder afleidingen.
De Kunst van Oprechte Aandacht
Tegenwoordig lijkt het aangaan van echte gesprekken soms een kunst die is vergeten. In het verleden had je in gesprekken oprechte aandacht voor elkaar, wat die momenten waardevol maakte. Ook was muziek toen anders van betekenis dan nu. Niet alles was altijd en overal beschikbaar. Omdat je beperkte toegang had tot je favoriete muziek, waardeerde je het meer – je luisterde keer op keer naar cassettebandjes en cd’s.
Kleine momenten van vreugde, zoals wanneer je favoriete liedje op de radio kwam, zijn nu lastig na te bootsen. Muziek werkte als een verbindende kracht; je luisterde samen en beleefde het moment. Dat gevoel mist Mandy nu. Ondanks dat de technologie ons tegenwoordig in een handomdraai toegang biedt tot alle muziek, is die connectie toch veranderd.
Leven in een Minder Gehaaste Wereld
Mandy herinnert zich een minder gehaast leven van vroeger. Het was rustiger en minder vol met verwachtingen en verplichtingen. Ze vraagt zich af of we nu niet iets meer gas terug moeten nemen. Zou het niet fijn zijn als we elkaar op straat weer vaker zouden begroeten, of vaker zouden opstaan voor wie een zitplaats nodig heeft?
Hoewel Mandy weet dat haar verlangens soms wat ouderwets klinken, gelooft ze dat deze kleine veranderingen een groot verschil kunnen maken voor onze samenleving. Mandy denkt dat we allemaal zouden profiteren van de eenvoudige beleefdheden die het leven vroeger mooier maakten. De gedachte dat een vriendelijk gebaar of een moment van oprechte aandacht de wereld vriendelijker kan maken, is er een die ze koestert.
Net zoals muziek vroeger mensen verbond zonder dat er een speciaal evenement voor nodig was, zo kon een vriendelijk gebaar spontaan voor verbinding zorgen. Eenvoudige dingen werden meer gewaardeerd. Mandy hoopt dat we als maatschappij een stapje terug kunnen zetten naar die tijd van minder drukte en meer verbinding.