Wouter voelt zich klem op de huizenmarkt
Wouter is 34 en het eindeloze speuren naar een normaal huis hangt hem de keel uit. Samen met zijn vriendin zit hij al bijna twee jaar op Funda en loopt hij makelaars af. Zodra ze denken een kans te maken, is de woning alweer weg of schiet de prijs omhoog. “Je knokt, maar je bent steeds te laat,” zegt hij uitgeput. Het voelt voor hem alsof er voortdurend iemand net een stap vóór hem blijft.
Ruimte over in grote huizen, krapte in kleine flats
Wat hem het meest frustreert? Dat veel gepensioneerden in ruime gezinswoningen blijven zitten. Vaak met z’n tweeën in een huis met meerdere slaapkamers en een tuin waar amper nog iets mee gebeurt. Ondertussen zitten jonge stellen zoals Wouter en zijn vriendin vast in een klein appartement zonder perspectief op groter. “Het voelt gewoon krom,” vertelt hij. “Jarenlang wonen in een huis dat veel te ruim is, terwijl wij geen kant op kunnen. Die meters doen niks.”
Een huizenmarkt die nauwelijks beweegt
Zijn verhaal staat niet op zichzelf. In zijn omgeving hoor je hetzelfde: noodgedwongen bij ouders wonen, met kleine kinderen in een te krappe huurwoning, of na elke bezichtiging weer als nummer zoveel eindigen. Wouter ziet twee oorzaken die elkaar versterken: er worden te weinig huizen bijgebouwd én er is te weinig doorstroming omdat ouderen grote woningen bezet houden. “Je merkt gewoon dat er bijna geen beweging is,” zegt hij. “De boel zit op slot.”
‘Zorg dat mensen doorverhuizen naar wat bij ze past’
Hij wil dat er sneller plek vrijkomt. Voor hem is het logisch dat ouderen verhuizen naar een woning die beter past bij hun levensfase. “Waarom drie ongebruikte kamers aanhouden als je er niets mee doet? Dat is zonde van de ruimte,” zegt hij. Hij begrijpt dat verhuizen beladen is, zeker als een huis vol herinneringen zit. “Maar als niemand een stap zet, verandert er ook niks.”
Prikkels en kordaat beleid
Hij weet dat je mensen niet zomaar kunt dwingen hun huis te verlaten, maar vindt wel dat de overheid steviger mag sturen. Denk aan fiscale voordelen voor gepensioneerden die kleiner of gelijkvloers gaan wonen. “Maak het gewoon superaantrekkelijk,” zegt hij. “Regel belastingkorting, lagere overdrachtsbelasting of een verhuisbonus. Dan gaan meer mensen het echt overwegen.” Volgens Wouter kan zo’n beleid de doorstroming op gang helpen en tegelijk de vraag naar compacte, levensloopvriendelijke woningen aanjagen.
Wat dat doet met bouw en werk
Meer vraag naar kleinere, toegankelijke woningen geeft de bouwsector volgens hem een duw in de rug. Projectontwikkelaars krijgen dan een duidelijk signaal: bouw niet alleen grote gezinswoningen, maar ook genoeg passende alternatieven voor ouderen. Dat levert extra woningen op voor starters en jonge gezinnen én creëert banen. “Als je de juiste woningen aanbiedt, volgt de rest vanzelf,” denkt hij.
Respect voor gevoel, oog voor het geheel
Een vriend van Wouter bekeek laatst een huis van een ouder stel dat al jaren geen kinderen meer thuis heeft, maar niet wil verhuizen vanwege de herinneringen. Wouter snapt dat echt. Tegelijk hoopt hij dat mensen het bredere belang zien. “Het gaat niet alleen om vierkante meters, maar om eerlijk delen,” zegt hij. “Iedereen verdient een kans op een fijn thuis. Nu lopen te veel jongeren vast omdat er te weinig wordt doorgegeven.”
Geen strijd, wel fair spel
Wouter benadrukt dat hij geen conflict zoekt met ouderen. Wat hem betreft draait het om eerlijk beleid dat doorstromen normaal maakt in plaats van uitzonderlijk. “Ik gun iedereen z’n plek,” zegt hij. “Maar het idee dat je voor altijd in hetzelfde huis blijft, hoe groot of leeg ook, helpt de huizenmarkt niet. Met de juiste prikkels en opties komt er ruimte vrij voor de volgende generatie.” Zo krijg je volgens hem een vastgelopen markt weer in beweging.
